Wat als dit land langzaam loslaat, de grenzen oprekt en scheurt, tot het finaal aan het drijven slaat? Misschien verwacht je een hels gekraak of schreeuwende burgers, het pronkerige protest van kaketoes en koningskinderen, maar nee: gewoon een droge plop, een vermoeid vlies dat knapt en een land dat afglijdt tot waterstaat. Spontaan kandideert een bejaarde ijsbeer (die in de jaren 1970 naar dit land migreerde) voor de vacante positie van kapitein. Met glans slaagt hij voor de psychologische tests, neemt zijn intrek in de controlekamer en draait de thermostaat op -15 °C. Rumoer in zeezieke straten. De Nieuwstraat zinkt. Banken bezwijken. Het Beursplein staat blank. Wat nu met de koopkracht? Of is deze crisis net een buitenkans, een kring in het water? Misschien kijken we elkaar ooit in de ogen, na al die jaren, en herkennen we elkaar tijdens een wandeling over de zeebodem. Wat denk je, zullen de golven ons aaien met hun steelse vingers? Zullen we in het wier aan het zingen slaan, koraal, kleine kreeftjes en scherven zonlicht in onze haren? Tot die tijd zoekt de ijsschots koers. Een beer bestuurt en wij graven ons in, duiken weg achter dijken, kiezen de kant van het land.