شماره ۱۲ وصیه حسینی از من برای تو! می‌نویسم برای تو! از عمق وجودم, از دَم‌ به‌دَم نفس‌هایم، از یادها و خاطراتم، از شرارتِ عشقم، ازگرمی دستانم که در طلب دستان تو است... می‌نویسم! از روزهای با تو بودن، از گلستان‌های که با تو قدم زدم، از گل‌هایی که با تو چیدم... می‌نویسم! از چشم‌های تو، از حرف‌های تو، از تک‌تک خاطراتم، از هر لحظه‌ای که با تو داشتم... آخر من از کجای عمرم بنویسم که یادی از تو نباشد دلبرم!؟ با این همه می‌نویسم؛ باز هم می‌نویسم تا تو بخوانی و این حرف‌هایم، دلیلی شود تا باز آن لحظه‌های پُر از مهر و محبت را با هم تجربه کنیم. می‌نویسم و امید دارم که باز روزی بیآید تا این گفته‌هایم را با هم بخوانیم. می‌نویسم تا دوباره به گلزار ها قدم بزنیم و مانند دو پرنده‌ای عشق در آسمان خوشبختی پرواز کنیم. می‌نویسم چون می‌دانم امیدی است، چون خدایی است! جمعه،۱۴۰۳/۶/۱۹