شماره ۱۵ به نام آنکه اقلیم دل افسرده را اوکد خدایی کرد بهاره محمدی موضوع: دل نوشته متن: انگارکه ترنم باد پیانوی مرگ را برای ام می نوازد، خش خش برگ های خزانی، صدای امواج دریای طوفان زده، هق هق ابرهای یاقوتی، نالهء غوهای عاطفه، صدای خوردن قطره های باران به شیشهء سرد پنجره ی خانهء دل ومن درآن هجوم درد وآواز ترنم باد تنهای تنها... کلافه ام، انگار که دیشب کسی برای ام آرزوی بدبختی ومکافات را کرده ودعایش مستجاب شده باشد، احساس می کنم غم های روزگار مغزو قلب ام را محاصره کرده وخاطرات تلخ وشیرین ام باهم توانی می کنند. اشک هایم ناخودآگاه می ریزد، چشمان ام مات وحیران درانتظاردیدن ماه شب های بارانی ست، دریچه های قلب ام به چشمان خواب آلود کودکی می ماند که برای دیدن رویایش آرام بازوبسته می شود، درهمه جا وهمه چیز سکوتی مبهم وترسناک را می بینم آنقدرترسناک که خود یک قانون شده ونفس کشیدن را برای همه ممنوع می سازد دیگر کسی صدای تپش قلب وخش خش برگ وهیاهوی نسیم بادرا نمی شنود، آری! لحظهء غم انگیزی ست... ستاره ای دیگر برفرازآسمان چشمک نمی زند، دیگرکسی صدای چهچه بلبلان را برروی شاخچهء غمگین درختان وصدای تیک تاک ساعت بر روی دیوار بی جان خانه را نمی شنود حتی دیگر کسی نمیداند که صبح شده است وخورشید درهنگام طلوع رنگ غم انگیزغروب را به خودگرفته است گویا که آسمان حلقهء طلایی اش را گم کرده وبه سوگ نشسته است. به امید آبادساختن دیوار های ویران شده ی قلب ها.