شماره ۱۹ حسن نظری ای دل چه نویسم که بخوانی قلم از دوست ای عشق تو دانی دل و جانم همه از اوست من مرغ اسیرم که نوایم غم و درد است در کنج قفس، راز نفس، نغمه ام از اوست چون شمع که پروانه بر آن بوسه گذارد پروانه ی مستم که لب آتشم از اوست چون جام می ام در بر میخانه نهادند من مست نگشتم ز دمی، مستی حالم دگر از اوست این حرف مرا سر در میخانه نوشتند در آخر جان قلم و دانه و پروانه و میخانه ام از اوست ..!!