شماره ۲۳ عبدالستار " سیرت " عشق سزاوار رحمت بی پایان اوست. جور زمانه تمنای مرا، امیدِ به فردای ناتمام گذاشته هرازگاهی میازارد، انسانیم برای امیال و آرزوی های قد نا کشیده، سعی می ورزیم، بساط و پهن ناهنجاری های جبر زمانه تگنای دلم را مقید و منقبض ساخته، تنها راه فرار ازین کودال بی پروزا" ثانیه و دقایقی منقرض شده یِ عمر است که برای از پا در آوردنِ ملیارد ها ثانیه یِ عمر ما" در این گودال فرو می برد. آه خدایا! خاموشانه شکوه دارم تا فریادم مسبب جبر و اکراه ناملایمت های این دهر زهرآگین نشود، خدایا روزی به سوی تو پرواز میکنم، تحفه ام برای رسیدن به تو چیست؟ بیافریدی انسان، در پنهایی هستی سیاره زمین، گنجانیدی" درس اخلاق" انسانیت" تعامل اجتماعی" حلال و حرام را تمایز دادی، حد و حدود قلمروی ملکیت ها و غیره مسائل را فراستمندانه به انسان از بد پیدایش تا امروزی آموختی! پس چرا این همه هتک حرمت و ناانسانی! پس چرا این همه نابرابری ناعدالتی! پس چرا این همه گرگ صفتی بی رحمی! پس چرا خیانت" غصب" برتری جویی انسانی. آیا مایان که در قلمروی پهنای هستی تو چشم باز نموده ایم اینقدر بدبختیم! آیا بیشتر از این، در اقبال سیالوده ه و سپاه چهره برایم بسنده نیست. آیا در افق دید من زنده گی به همزیستی و هم پذیری تجلای ندارد. آیا پذیرش انسانیت را منحیث یکی از مؤلف های اساسی هم پذیذی اینقدر دشوار ساخته ای؟ بله.................... دنیایی عظیم که ملیارد ها انسان با تنوع" عقاید، فرهنگ، باور های متفاوت زندگی می‌کند دقیقآ هریکی برای رسیدن به مقاصد دشوارو طاقت فرسای شان می رزمند. حسادت" خود خواهی" برتری جویی جنسیتی ذهن ما را بر از آگند و ذباله ها متعفن کرده، هزاران دلیلی تقابل مایان با دیگران وجود دارد، نیک می پنداشته راهِ را بیاراییم، به دیگران صدمه و لطمه وارد نکنیم و بدانیم همگی در زوایه های دید شان طرح ها و نقشه های دارند، انگیزه بر انگیزیم و یاد بگیری چطور با دیگران کنار آییم، سدِ راه پیشرفت ها و طرح های دیگران نباشیم، زنده‌گی مسألت آمیز و هم زیستی مملو از عشق را حتی با رقیبان و به آنهایی که هم رنگ فکر و بنش ما نیستند ایجاد کنیم. برای ما می طلبد، در برابر تمام سختی ها و دشوار ها کنار آیم و سرسختانه و ناگُسستانه مبارزه کنیم رسیدن به اهداف از مسیر های ناهموار و پرخم و پیچ بر می آید، آسودگی و راحتی برای ما زنده گی بخور نمیر بر می تابد، تنها راه دریافت آروز ها، افتادن ها و بر خیز های است که مانند کودکان برای موفقیت به گام های استوار قدم می نهد. ما ایم که این دنیای پر زرق و برق را تزئین و آراسته ساخته ایم ورنه دنیا بیشتر از خاک" سنگ" کلوخ نبود. بنآ هر درد و رنجور های که ناشی از جور زمانه و بحران های اجتماعی میشود، مایان را پخته تر، و سرسخت تر می سازد و به مامی آموزاند چطور سد ها را بکشانیم و چطور در منفذ ها نفوذ کنیم و چه مسیری را برای اهداف به خود بیابیم.. در پایان از کارگردانان سازمان نسل جوانان افغانستان و به ویژه از داور معزز و مکرم عمقآ اظهار امتنان و قدردانی می نمایم که راه رسیدن به موفقیت جوانان را در هنر" قلم" و دانش می پیمایند. با حرمت. .