ستړی خر یو وخت یو خر و، چې د کلونو راهیسې یې د خپل مالک بارونه وړل. هر سهار به یې دروند بار پر شا کړ، اوږدې لارې به یې وهلې، او د ماښام پر وخت به ستړی، خوله او خوار کور ته را رسېده. دې خره ته د خپل ژوند یو ډول ستوماني راغلې وه. کله چې به یې نور څاروي ولیدل چې ازاد ګرځي، لوبې کوي او خوند اخلي، نو زړه به یې تنګ شو. یوه ورځ یې د خپل مالک څخه پوښتنه وکړه: "صیب! زه تر اوسه تا ته وفادار یم، ما هر بار درته وړی، هره لار مې درسره کړې، خو نور نو ستړی یم. ولې زه نشم ازادېدلی؟" مالک وخندل او ویې ویل: "خره جانه! ته د کار لپاره پیدا شوی یې. که ته کار نه کوې، نو ګټه دې څه ده؟" خره سر وځړاوه، خو د خلاصون فکر یې په زړه کې ټینګ کړ. یوه شپه چې د سيلۍ باد لګېده، خر تصمیم ونیوه چې تېښته وکړي. له ګودره تېر شو، د غره لوري ته روان شو، څو چې ازادي پیدا کړي. خو کله چې غر ته ورسېد، هلته یې لیوه ولید. لیوه وخندل او ویې ویل: "خره جانه! ښه ده چې راغلې، اوس نو زما د شپې ډوډۍ یې." خره چیغه کړه: "نه، نه! زه خو له سخت ژوند تښتېدلی یم، مهرباني وکړه، ما مه خوره." لیوه ورته وویل: "که ته د خپل مالک سره وای، شاید اوس دې یو څه خوړلي وو، آرا