Din, kalbin ihtiyaçlarına yanıt verir. Bilim ise zihindeki sorulara. Ancak uzun süredir bu iki güç birbirlerine uyumsuzdur. Oysa hangi felsefi, estetik ve sosyal ekole mensup olursak olalım, içimizde insanın bu yıkılmaz iki ihtiyacını taşıyoruz ve yaşadığımız çelişki bizi yoruyor. Müziğe bir hüzün ve duyulmamış bir yücelik vurgusuyla yaklaşıyoruz çünkü dinden kopukluk içimizde manevi boşluk oluşturuyor. Romantizm akımının yükselişi ve ayrılıklardan duyulan derin acılar da dinin gerilemesiyle eşzamanlı ortaya çıktı. Bilimin henüz açıkla(ya)madığı her soru ise bizde belirsiz kalıyor ve hiçliğe sürüklüyor. Metaryalizm, pozitivizm ve şüpheciliğin zoruyla bu yüzyılın başında yanlış bir hakikat ve tekamül fikri ortaya çıktı. Bu zihin ve duygu karmaşıklığımızın topraklaması dindir yoksa gerilim dolu, duyguları her yöne dağılmış sosyal robotlar olarak yaşamaya devam edeceğiz.