چگونه می‌توان درباره اصحابی سخن گفت که زمین از گام‌هایشان بوی اخلاص گرفت و آسمان، شگفتیِ یقینشان را ستود، آن‌گاه با نثری معمولی از کنارشان گذشت؟ اگر آنان مردمانی عادی بودند، تاریخ از یادشان می‌برد. اما آنان چنان بودند که نامشان در سنگ‌نوشته‌های تاریخ حک شد و یادشان، همواره در قلب مؤمنان جاری ماند. بیا از نو بنویسیم، آن‌گونه که برازنده‌ی عظمت آنان باشد: اصحاب رسول خدا ﷺ؛ ستارگانی در سپهر ایمان چه کسی می‌تواند از اصحاب بگوید و در کلمات خویش نلرزد؟ از مردانی که روزگار، همتای آنان را ندیده و نخواهد دید؟ از کسانی که با یک «لا إله إلا الله»، تمام معادلات دنیا را بر هم زدند؟ آنان نه فقط پیروانی برای رسول خدا ﷺ، که سنگربانان حقیقت بودند. با گام‌های استوار خویش، تاریخ را درنوردیدند و نامشان را در دفتر عزت و افتخار ثبت کردند. قلب‌هایی که در دست خداوند بود ایمان برای آنان، چیزی جز یقین مطلق نبود. آنان خدا را نه با شک، که با حضور قلب می‌پرستیدند. اگر پیامبر ﷺ می‌فرمود: «به آتش بزنید»، بی‌درنگ در آن می‌جهیدند، زیرا می‌دانستند که کلام او چیزی جز حق نیست. به یقینشان بنگر! یکی را در منجنیق گذارند و در میان دشمن پرتاب کنند، و او بگوید: «من حاکم مصر خواهم شد، زیرا رسول خدا ﷺ چنین فرمود»! چه چیزی جز یقین مطلق می‌تواند چنین شجاعتی بیافریند؟ یارانی که همه‌چیز را فدای او کردند آنان دنیا را در مشتی خاک ریختند و آن را بر باد سپردند. یکی در نیمه‌شب، کیسه‌ای از طلا به دست آورد و با طلوع فجر، هیچ از آن برای خویش نگذاشت. دیگری در روز بدر، با لبخند به میدان آمد، نه برای جنگ، که برای وصال شهادت. و آن دیگری، در لحظات آخر جان دادن، تنها نگران این بود که آیا رسول خدا ﷺ از من راضی است؟ سپاهیانی که شمشیرهایشان از ایمان تیزتر بود در برابر آنان، ارتش‌های مجهز ایستادند؛ اما چه باک! شمشیرهایشان را ایمان صیقل داده بود، و دل‌هایشان، دژهایی از یقین بود. در احد، هنگامی که پیامبر ﷺ زخم برداشت، با خون خویش، پیمانی تازه بستند. در خندق، با گرسنگی جنگیدند، نه برای نان، که برای فتحی عظیم‌تر. در تبوک، زمین از تشنگی ترک خورد، اما لب‌هایشان جز ذکر خدا نگفت. میراث‌داران علم و حکمت آنان را تنها جنگاورانی بی‌باک مپندار! هر یک، چراغی از علم و حکمت بود. قرآن را در سینه‌هاشان جای دادند، حدیث را با دقت حفظ کردند، و معارف دین را چون امانتی گران‌بها به نسل‌های بعد سپردند. هر واژه‌ای که امروز از اسلام می‌دانیم، روزی بر زبان آنان جاری شده بود. یارانی که تا لحظه‌ی آخر، وفادار ماندند اگر همه‌ی عالم، از پیامبر ﷺ روی برمی‌گرداندند، آنان باقی می‌ماندند. اگر تمام دنیا به دشمنی برمی‌خاست، آنان سپر او می‌شدند. وقتی در تاریکی شب، صدای گریه‌ی او را شنیدند، برآشفتند و گفتند: «جان‌هایمان فدای تو باد، ای رسول خدا! چرا نگفتی تا ما برایت بگرییم؟» آری، اینان اصحاب پیامبر ﷺ بودند؛ مردانی که زمین، گام‌هایشان را شناخت، و آسمان، دعایشان را شنید. هر یک، ستاره‌ای بود که بر تاریکی‌ها نور می‌افکند، و اگر آنان نبودند، اسلام به ما نمی‌رسید. آنان نه فقط تاریخ‌ساز، که جاودانه‌اند؛ و هر که بخواهد راه خدا را بشناسد، باید به مسیر آنان بنگرد. ✍ #سیدمسعودحسینی واتساپ صدای اهل سنت https://whatsapp.com/channel/0029VaaN2U3HLHQSBZ17eI29