راست بگو چه دیده ای کز همه گان رمیده ای کز همه گان رمیده یی راست بگو چه دیده ای شام بدی سحر شدی قطــره بدی گهـــر شــدی تلخ بـــدی شکـــر شـــدی قنـــد کـراچشیده ای دست و دل و زبان تو جسم شریف و جــان تو مست شد از جهان تو تا چه فسـون دمیــده ای موج نگاه گرم کــی دام تــو گشــت و دانــه ات عشق ببست چشم تو کـز دو جهــان رهیده ای گردن نفس بسته یی چنگ هــوا شکســته ای وزکــم و بیش رستــه یی بی پــر و پاپریده ای نور حضور خویش را کــم و بیش چاره کن در خـم عشـــق و زندگـــی بـــاده نو رسیده ای اشتر جان جان من برده ز کـــف عنان من تاب دل و تــوان من بــاز کجــا چــریده ای 《 حضرت حیدری وجودی رح 》