هم چنان در باب مذاکره... هم چنان که *به حکم مسئولیت شناسی اخلاقی و تحلیل معیاری*: • هر دو سر کمپین مذاکره را- چه آن ها که مذاکره را رافع تمام مشکلات اقتصادی می نمایانند و چه آن ها که از مذاکره تابو می سازند- در کار فریب مردم و دماگوگ می دانم، • صلح در درون( با همه شهروندان و احزاب و گروه ها ... بدون استثناء) و صلح در بیرون( تمام جهان بدون استثناء) را واجب می دانم، • وضع تابوهای خودساخته و ممنوعه های بلا وجه در حوزه ی سیاست را - اعم از داخلی و خارجی- غیراخلاقی می دانم، • 《 نفس مذاکره》 را- فارغ از شرط ها و نتیجه ها- بایسته می دانم؛ هم زمان از *باب واقع بینی منصفانه و درک وضعیت کشورم* - صرفنظر از علت ها و ریشه ها و تصمیم های موثر در این وضعیت - خاطر نشان می سازم باید یک انتخاب عقلانی و ناگزیر میان دو شرّ ( به تعبیر امیرالمومنین: اهون الشرِّین) داشته باشیم. بر همین مبنا، اقتدار ایران را در گرو حفظ وحدت کلمه پیرامون موضع گیری قاطع و سرسخت رهبری نظام در مقابل کوپل خودشیفته ترامپ دماگوگ و نتن یابوی قصاب می دانم. در وضعیت فعلی منطقه و جهان باید《شاخ》 نشان داد تا 《شاخ شان》 شکسته شود. ان ارید الا الاصلاح ما استطعت