بزنگاهِ ظرافت در گذارِ زندگی پیوسته دانشجو منم نشئه‌ی سرو‌آشنا و نغمه‌ی کوکو منم واپسین آهنگ تنهایی بود آوای مرگ موج دریاپرور و آیینه‌دارِ قو منم حلقه‌ی توفان‌ستیز پنگوئن‌ها را ببین محو حیرت‌خانه‌ی رقصِ فلامینگو منم آه من تا هم‌نوایی کرد با او شد سرود در چمن‌زار خدا ای شعر تر آهو منم می‌کشد مرزِ تمایز را نگاهِ احولش های ای وارستگانِ رسته از خود، او منم موی گردد مویه‌هایی قطره‌ی دریاخروش، در بزنگاهِ ظرافت مستی آمو‌ منم صوفی دل در سماع بی‌خودی شد سُتره‌خو چرخه‌ی مستانه را چرخُشت اِلاّهو منم بر فراسوی فراسو می‌سراید سرمدی: مستی نستوه هستی‌پرورِ هر سو منم #عبدالغفور_آرزو #شعر_معاصر_افغانستان