بعضی سخن ها کهنه نمیشوند ‏تاریخ هفده اپریل سال ۲۰۱۱ - شهر ویانن هالند ‏خبرنگار (عنایت فانی): ‏آقای صالح: نکته دوم من این است که نباید اجازه دهیم ملت افغانستان به‌عنوان دستمال در دست نیروهای بزرگ استفاده شود. دیروز هم‌نوا می‌شویم با شعار ضد تروریسم، امروز بدون اینکه منافع خودمان را تعریف کنیم، هم‌نوا می‌شویم با یک پایگاه فکری انگلیسی که می‌گوید: «خوب، بیایید با تروریست سازش کنید» و شما هیچ آجندایی ندارید. ‏خبرنگار: ‏آقای صالح، شما طوری صحبت می‌کنید که انگار آقای کرزی قرار است با طالبان مذاکره کند و دولت را دو دستی تقدیم طالبان کند! آیا نتیجه مخالفت شما، نوع برخورد شما با مذاکره با طالبان، از سر تضرع یا خواری یا هر چیز دیگری، فدا کردن منافع ملت افغانستان یا منافع ملی افغانستان به پای عده‌ای مرزنشین است؟ یعنی طوری صحبت می‌کنید که انگار قرار است طالبان بیایند و حکومت کنند. ‏ صالح: ‏دقیقاً؛ من حرف شما را رد نمی‌کنم. چرا؟ چون با دسترسی‌ای که به اطلاعات استراتژیک داشتم، حالا هم عقیده‌ام این است که بزرگ‌ترین تحفه آقای کرزی از این به بعد برای افغانستان این است که ما را به تنگنا می‌برد، ما را به بن‌بست استراتژیک می‌کشاند. در بن‌بست استراتژیک، یا طالبان حاضر به مذاکره می‌شوند یا دولت نسبت به وضعیت امروز فرسوده‌تر و متلاشی‌تر خواهد شد. ببینید، این نظام تمام برگ‌های قوت خود را افشا کرده است. اگر من جای طالبان بودم، چرا با این‌ها مذاکره می‌کردم؟ می‌گذاشتم بیشتر بپوسند، می‌گذاشتم بیشتر از هم بپاشند. پیام ما به این نظام این است که نظام موجود افغانستان خون‌بهای مقاومت ملی ملت ماست و اگر قرار باشد این به معامله گذاشته شود تا طالبان راضی شوند، ما اجازه نمی‌دهیم. https://x.com/agtafghanistan/status/1893366378356515006?s=48