𝐊𝐞𝐧𝐝𝐢 𝐊𝐮𝐲𝐮𝐬𝐮𝐧𝐮 𝐊𝐚𝐳𝐚𝐧 𝐊𝐚𝐩𝐭𝐚𝐧 Bir zamanlar, büyük bir geminin kaptanı vardı. Yıllarca aynı mürettebatla fırtınalara göğüs germiş, en zorlu denizleri aşmışlardı. Bu mürettebat, kaptanın en zor anlarında bile yanındaydı; kimi dümeni tutmuş, kimi yelkenleri onarmış, kimi de geminin altındaki suyu boşaltarak batmasını engellemişti. Hepsi birbirini tanıyor, gözlerinden bile ne demek istediklerini anlayabiliyordu. Gün geldi, kaptan büyük bir yolculuğa çıkmaya karar verdi. Ama bu sefer farklı bir şey yapacaktı. Eskiden birlikte mücadele ettiği mürettebatı yerine, daha önce hiç denize açılmamış, sadece haritalara bakarak kaptanlık hayali kurmuş yeni insanları ekibine aldı. “Taze kan lazım,” diyordu, “Eskilerle ilerleyemem.” Eskiden yanında olanlar bu kararı duyunca ona uyarılarda bulundu: “𝐊𝐚𝐩𝐭𝐚𝐧, 𝐟ı𝐫𝐭ı𝐧𝐚 𝐜̧ı𝐤𝐭ı𝐠̆ı𝐧𝐝𝐚 𝐤𝐢𝐦𝐢𝐧 𝐧𝐞 𝐲𝐚𝐩𝐚𝐜𝐚ğı𝐧ı 𝐛𝐢𝐥𝐦𝐞𝐳𝐬𝐞𝐧, 𝐠𝐞𝐦𝐢 𝐛𝐚𝐭𝐚𝐫.” Ama kaptan onları dinlemedi. Yeni ekibiyle yola çıktı. İlk başta her şey yolundaydı. Yeni tayfa kaptana methiyeler düzüyor, eski mürettebatın yerini aldıkları için büyük bir gurur duyuyorlardı. Fakat bir gün beklenmedik bir fırtına patlak verdi. Dalgalar yükseldi, rüzgâr yelkenleri yırttı. Yeni mürettebat ne yapacağını bilmiyordu. Biri yanlış halatı çekti, biri geminin ağırlık dengesini bozdu, biri de korkudan saklandı. Ve işte o an geldi: 𝐆𝐞𝐦𝐢 𝐬𝐮 𝐚𝐥𝐦𝐚𝐲𝐚 𝐛𝐚ş𝐥𝐚𝐝ı. Kaptan çaresizce eski mürettebatının tecrübelerini hatırladı. Ama artık çok geçti. Kendi elleriyle seçtiği yeni ekibi, onun için hiçbir şey yapamıyordu. Gemi batarken, yeni tayfa “Biz böyle bir fırtına olacağını bilmiyorduk!” diyerek kaçışıyordu. Sonunda, gemi battı. Kaptan kendini bir tahta parçasına zor attı ve suların ortasında sürüklenirken düşündü: “Benimle yıllarca omuz omuza savaşanları değil, sadece güzel söz söyleyenleri seçtim. Şimdi ne onlar var, ne de gemim…” Ve o günden sonra, hayatta büyük bir ders öğrendi: “𝐒𝐚𝐝𝐚𝐤𝐚𝐭 𝐯𝐞 𝐭𝐞𝐜𝐫𝐮̈𝐛𝐞, 𝐲𝐞𝐧𝐢 𝐲𝐮̈𝐳𝐥𝐞𝐫𝐢𝐧 𝐯𝐚𝐚𝐝𝐥𝐞𝐫𝐢𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐝𝐚𝐡𝐚 𝐝𝐞𝐠̆𝐞𝐫𝐥𝐢𝐝𝐢𝐫.”