گمان میکردم او چون کوه بلند و استوار است و نیازی به تکیه و سایه دیگران ندارد...اشک ها و صدای بغض آلودش نعش گمان نادرست را از فراروی ذهنم برچید؛ آری! او کوه استوار من است که گه گاهی در خود می ریزد و متلاشی می‌شود.... راستش من تا این عمر هیچ کوهی را به بلندای صبر و طاقت و توانایی های او ندیدم ، او کوه نیست چیزی فراتر از یک کوه است ، که من بودنش را در هر لحظه شکر گویانم.... الهي برایش صبری عطا کن که دلش از جور مردمان زمان نگیرد! ✍️ن خالقیار