Selçuk Baran’ın Bozkır Çiçekleri, onun zarif ve melankolik üslubunu en iyi yansıtan öykü kitaplarından biri. Hikâyelerinde, yalnızlığın ve içe kapanıklığın izlerini taşıyan kadınlar, hayattan beklentileriyle gerçekler arasında sıkışan karakterler var. Baran, doğanın ve taşranın fonunda bireyin ruh hâlini ustalıkla işlerken, bozkırın sertliğine rağmen çiçeklerin açabildiğini, yani umudun ve direncin varlığını da hissettiriyor. Bu kitapta, özellikle kadın karakterlerin iç dünyasına odaklanan, toplumsal baskılarla kendi arzuları arasında bocalayan insanların hikâyelerini okuyoruz. Baran’ın kaleminde yalnızlık, geçmişin yükü ve hayal kırıklıkları belirgin ama aynı zamanda insana dair derin bir şefkat de var. Onun öyküleri, bir nevi bozkır gibi: İlk bakışta kuru ve sert görünen ama içine girdikçe küçük mucizeler barındıran bir dünya. Eğer Selçuk Baran’ı tanımak için bir başlangıç yapacaksan, Bozkır Çiçekleri iyi bir seçim olur. Çünkü onda hem Baran’ın karakter yaratmadaki başarısını hem de kelimelerle kurduğu derin atmosferi net bir şekilde görebiliyorsun. Bu kitap, sadece taşrayı değil, insan ruhunun kıyıda köşede kalmış yanlarını da anlatıyor.