*اخوت اسلامی؛ پیوندی که دشمنان را نگران می‌کند!* هیچ پیوندی همچون اخوت اسلامی، دل‌های مسلمانان را به هم نزدیک نمی‌کند، صفوفشان را به هم نمی‌دوزد و پراکندگی‌شان را به وحدتی استوار بدل نمی‌سازد. این رشته‌ی ناگسستنی، تفاوت رنگ‌ها و زبان‌ها و مرزها و نژادها را محو می‌کند و از جمعی پراکنده، امتی یکپارچه و استوار می‌آفریند؛ امتی که نه بر مبنای خاک و خون، که بر پایه‌ی ایمان و عقیده بنا شده است. در فراز و فرود تاریخ، این پیوند مقدس دست‌های عرب را در دستان فارس، دل‌های ترک را در کنار آفریقایی، و صف فقیران را در کنار اغنیاء قرار داده است. در سایه‌ی این برادری، مرزهای قومی و نژادی رنگ باخته‌اند و امت اسلامی همچون پیکری واحد در برابر تندبادهای حوادث ایستاده است. اما دشمنان اسلام از دیرزمان، این حقیقت را دریافته‌اند که وحدت مسلمانان، بزرگترین سد در برابر سلطه‌ی آن‌هاست. پس با تمام توان برای در هم شکستن این پیوند کوشیده‌اند؛ بذر تفرقه افشانده‌اند، دیوارهای نژادی و قومی را بالا برده‌اند و میان برادران، مرزهای ساختگی کشیده‌اند. آن‌ها به‌خوبی می‌دانند که هرگاه مسلمانان در پرتو این اخوت گرد هم آیند، دیگر جایی برای سلطه‌ی بیگانگان باقی نمی‌ماند. در یکی از اسناد تاریخی که در مرکز اسناد عمومی لندن به شماره‌ی 371-5595 نگهداری می‌شود، وزیر وقت مستعمرات بریتانیا، در گزارشی به نخست‌وزیر کشورش در تاریخ 9 ژانویه 1938 چنین می‌نویسد: *«تجربه‌ی جنگ به ما آموخت که وحدت اسلامی، بزرگترین خطری‌ست که امپراتوری باید از آن بیم داشته باشد و برای نابودی‌اش تلاش کند. این تنها انگلستان نیست که چنین می‌اندیشد، بلکه فرانسه نیز در این سیاست با ما هم‌نظر است. از بین رفتن خلافت اسلامی، برای ما مایه‌ی خرسندی بود و امیدواریم که دیگر هرگز بازنگردد.* *ما باید همواره از اتحاد مسلمانان جلوگیری کنیم و این سیاست، نباید تغییر کند. ما در سودان، نیجریه، مصر و دیگر کشورهای اسلامی، رشد قو‌م‌گرایی و ملی‌گرایی‌های محلی را تشویق کرده‌ایم و این تصمیمی کاملاً سنجیده بوده است، چراکه ملی‌گرایی، بسی کم‌خطرتر از وحدت اسلامی است».* این کلمات، پرده از حقیقتی تلخ برمی‌دارد؛ حقیقتی که می‌گوید دشمنان اسلام، همواره در کار خاموش کردن چراغ این امت بوده‌اند. اما تا هنگامی که اخوت اسلامی در جان مسلمانان زنده باشد، نقشه‌های آنان جز سراب نخواهد بود. راسخ https://t.me/r_n_Balochistan