🌲اشتغال در پیری سربار یا سرمایه 👤 دکتر سیاوش محدث؛ پژوهشگر دانشگاه LSE ✍️ طی ۱۰۰سال گذشته، شاخص امید به زندگی در هر دهه تقریبا ۲.۵سال افزایش داشته و در بعضی کشورها از ۹۰سال هم گذشته است. ✍️ تقریبا همه کشورها در تمام قاره‌ها موفق به افزایش چشم‌گیر امید به زندگی شده‌اند. ✍️ این افزایش هم موجب نگرانی و هم امیدواری کارشناسان علوم زیستی و اجتماعی شده است. ✍️ درواقع، کاهش رشد جمعیت و افزایش سهم جامعه مسن در هرم جمعیتی موجب نگرانی اکثر متفکران شده است. عمده‌ترین دلیل این نگرانی‌ها از جامعه پیر مربوط به نظام سلامت و تامین اجتماعی می‌شود. ✍️ سایر نگرانی‌های رایج‌ نیز به تغییرات توزیع ثروت و فرصت‌های کاری در بازار کار مربوط می‌شوند. ✍️ اما پژوهش‌های اخیر سعی داشته‌اند بر نکات مثبت این تغییر تمرکز کنند؛ به جای توجه به تغییر هرم سنی جمعیت و جامعه پیر (ageing)، باید توجه سیاست و پژوهش به بهره‌برداری بهتر از سال‌های اضافه زندگی معطوف شوند. ✍️ این رویکرد، دیرپایی (longevity) نامیده می‌شود و تلاش می‌کند راهکارهای حداکثرسازی رفاه جامعه زیر نظام جدید جمعیتی را شناسایی کند. ✍️ اما سال‌های پیری و بالای ۸۰سال باید با «کیفیت بالا و سلامت نسبی» همراه باشند تا به جای جامعه‌ پیر، جامعه دیرپا به وجود آید. ✍️ این مساله خود به سبک زندگی و حل سریع و قطعی بیماری‌های خطرناک در میان‌سالی بستگی دارد تا نرخ سلامت و آمادگی کاری بخش مسن جامعه بالا رود. ✍️ فاکتور مهم دیگر ایجاد نظام آموزش و درمان در راستای این هدف است. درنهایت، نظام بازار کار و تامین اجتماعی باید خود را برای عصر جدید آماده سازد. ✍️ نقش اقتصاددانان این روزها در این فاکتور آخر بیش از گذشته مهم شده است. تغییرات نظام کار نباید خود را فقط به افزایش سن بازنشستگی محدود کند، بلکه باید مشاغل مناسب برای گروه‌های مسن‌تر ایجاد کند. ✍️ این تغییر در بریتانیا و ایالات متحده در حال رخ دادن است؛ اما نه با سرعت مناسب. ✍️ به‌طور خلاصه، این تغییر باید به سویی باشد که بار فیزیکی و روانی شغل به مرور و در طول زندگی پس از ۵۵سالگی کاهش یابد، بدون آنکه رفاه فرد به‌طور جدی خدشه‌دار شود. ✍️ نظام تامین اجتماعی نیز باید خود را به‌طور جدی متحول کند و برای پذیرش بازنشستگی‌های بسیار زود و بسیار دیر آماده کند. _ادمین : دیرپایان را میتوان در دو گروه عمده طبقه بندی کرد_ _۱. دسته ای فقط کار یدی میکردند و با افزایش سن توان کاری یدی بتدریج کم میشود و در زمان بازنشستگی به استراحت و سفر و لذت بردن از زندگی ادامه دهند_ _۲. دسته ای دیگر که کار فکری میکردند با افزایش سن از نظر تجربه و توانایی و... توانمندی بیشتری پیدا میکنند و شاید تا نود سالگی و حتی بیشتر بتوانند به ارزش آفرینی ادامه دهند این افراد سرمایه های یک جامعه هستند و علاوه براینکه باری بر دوش جامعه نیستند میتواند بار زیادی را از دوش جامعه کم کنند_ _۳. بین این دو طیف هیچ مرز مشخصی نمیتوان قائل شد بلکه هیچ کسی را نمیتوان از کار افتاده تصور کرد و یا نمیتوان گفت که از توان فردی صد در صد استفاده میشود_ _این نحوه تفکر و نگرش حاکم بر افراد جامعه است که مشخص میکند که میتوان از این افراد در جهت بهروزی جامعه ، از این سرمایه ها استفاده کرد و یا اینکه به افراد بعنوان ضایعات انسانی نگاه کرد_ *اگر تمایل دارید اطلاعات بیشتری دریافت کنید ،لطفا کلمه سبز Follow در بالا گوشه سمت راست را کلیک بفرمایید*