زنی که قلم به دست می‌گیرد و کتاب می‌نویسد، در حقیقت به دنیای پیرامون خود دیدگاه و صدای جدیدی می‌بخشد. نوشتن برای او نه تنها یک عمل خلاقانه، بلکه یک ابزار مبارزاتی است. در شرایطی که زنان بسیاری از حقوق خود محروم هستند و صدایشان در جامعه خاموش می‌ماند، کتاب نوشتن فرصتی است برای بیان اندیشه‌ها، تجربیات و آرزوهای آنان. این عمل نه تنها در پی آگاهی‌بخشی به دیگران است بلکه راهی برای مقاومت در برابر ظلم و بی‌عدالتی‌ها به شمار می‌آید. از طریق کلمات، این زنان تلاش دارند تا صدای کسانی باشند که در سکوت و تاریکی به سر می‌برند و با نوشتن، گامی مؤثر در راستای تغییر و پیشرفت جامعه برمی‌دارند. بانو فوزیه کوفی، یکی از معدود زنان مبارزی است که با قلم خود به مبارزه با ظلم و نابرابری پرداخته و در کتاب خود، “نامه‌هایی به خواهرانم”، نه‌تنها تجربیات شخصی خود بلکه درد و رنج‌های جمعی زنان را به تصویر کشیده است. این کتاب، بیشتر از یک اثر ادبی، به‌عنوان یک فراخوان برای آگاهی‌بخشی و مبارزه در برابر تبعیض‌ها و نابرابری‌ها مطرح می‌شود. بانو کوفی با نوشتن این کتاب به زنان می‌آموزد که چگونه از قدرت کلمات و اندیشه‌های خود برای ایجاد تغییر استفاده کنند. کتاب او تلاشی است برای بازگویی واقعیت‌های زندگی زنان در افغانستان و به‌ویژه وضعیت حقوق زنان در دوران پس از تسلط طالبان. او با استفاده از زبان ساده و صادقانه، مسائلی چون خشونت، محرومیت از تحصیل و کار، و محدودیت‌های اجتماعی را به‌طور شفاف بیان می‌کند. از این رو، این کتاب به‌عنوان ابزاری برای آگاهی‌دهی عمل می‌کند و به زنان این امکان را می‌دهد که از سکوت خود بیرون بیایند و صدای خود را بشنوند. این اثر نه‌تنها در راستای آگاهی‌بخشی و مستندسازی واقعیت‌ها است بلکه به‌عنوان یک سند مبارزاتی برای زنان تلقی می‌شود. ایشان از طریق این کتاب تلاش دارد تا زنان را به اتحاد و هم‌صدایی دعوت کند و از آن‌ها بخواهد تا در برابر ستم‌ها ایستادگی کنند. کتاب او یادآوری است که آگاهی و آموزش می‌تواند راهی باشد برای تغییر شرایط زندگی زنان و حرکت به سوی یک آینده بهتر و آزادتر.