وقتی آدم وطن خوده ترک می‌کنه، فقط از یک سرزمین دور نمی‌شه، بلکه از یک دنیای پر از خاطره، از یک هویت که با هر نفس کشیدنش شکل گرفته، فاصله می‌گیره. سه سال قبل در همین روز که از خانه برآمدم، چشمایم پر از اشک بود، اما در دلم یک امید کوچک داشتم—امیدی که شاید جای دیگه، زندگی بهتر شوه. اما هیچ‌کس قبل از هجرت نمی‌فامه که غربت چی معنا داره. روزای اول، همه‌چیز نو و هیجان‌انگیز معلوم می‌شد، اما کم‌کم، دلتنگی شروع شد. دلتنگی برای کوچه‌هایی که در آن بزرگ شده بودم، برای بوی نان داغی که هر صبح از نانوایی سر کوچه می‌آمد، برای شب‌های دورهمی با فامیل. آدم هرچقدر هم که در یک جای جدید جای بگیره، باز هم قلبش در جایی می‌مانه که کودکی خوده در آن گذرانده. اما زندگی پیش می‌ره. آدم یاد می‌گیره که با غربت بسازه، که در بین یک زبان و فرهنگ جدید، برای خود جایی پیدا کنه. اما هیچ چیزی جای خاک وطن ره گرفته نمی‌تانه. وطن مثل سایه است، همیشه با آدم می‌باشه، در هر نفس، در هر خاطره، و در هر آرزوی برگشتنی که شاید هیچ‌وقت عملی نشه. HaSiB 🖤✍🏻 🇦🇫❤️‍🩹