*بسم‌الله الرحمن الرحیم* *حسادت* ابتدای حسادت از بروز نعمت و مقام است، هراس از دست دادن موقعیت حسادت را می زاید عموما حاسد خود رادر مقام تزلزل وتنزل می بیند و نعمت را انحصاری برای خود می خواهد شراکت در آن را بر نمی تابد . در محبت وعشق شراکت را هضم نمی کند اگر ببیند محبوب با کسی دیگری هست غیرت بروز می کند و حذف او را می طلبد حسادت فراخی و بزرگی نعمت را تنگ می کند وسعت زمین و آسمان او را اشباع نمی کند در نگاه او کثیر قلیل است وقلیل اندر محسود کثیر است عجبا از حال حاقد هر حال در رنج وعذاب است هر نعمتی حسودانی دارد. حاسد بلای نعمت و دشمن آن است، علم، مقام، موقعیت و مال ووو نعمت هستند. حاسد خود را از شرکای آن نعمت می پندارد همکار شریک است بستگان شرکا هستند و خود را در مقام شریک می دانند. حسادت زهر قاتل است تا محسود را تباه نکند دست از تلف ندارد. یا محسود را به زیر کشاند یا خود را به خاک رساند. تواضع و کتمان نعمت نجات است ضیاءالرحمن عفی عنه الرحمن (محمدی) https://whatsapp.com/channel/0029VaX3qEtChq6MJKmGr40z