“En başından biliyordum günün birinde bana geleceğini,” dedi kısık bir sesle. Yüzüme gelen sarı tutamları arkaya doğru atarak yanaklarımdan tuttu. Dudaklarımdan öptüğünde iç çektiğini hissetmiştim. Bu sefer kısa ama sert bir şekilde öptü. “Nereye kaçarsan kaç bir gün çıkmazıma denk geleceğini… Öyle iyi biliyordum ki.” “Çaresizlik değil bu,” dedim başımı iki yana sallayarak. “Muhtaçlık.” Yutkundum. “Bir çıkmazda durmaya, ait olmaya, soluklanmaya ihtiyacım varmış. Onu anladım.” Paramparça düşmüştüm ellerine. Savaş nefesini verdikten sonra ensemden tutarak beni kendisine çekti. Sımsıkı sarıldı ve dudaklarını başımın üstünden saçlarıma bastırdı kokumu içine çekerek. Ardından, “Ben de, Lara,” diye fısıldadı. “En başından beri. Senden önce, senden sonra, seninle… Hep sevdim, hep seveceğim. _Çok_ .” A7 - 25. DÜNÜN KAYBI, YARININ KALBİ 🔏