ای برادر مسلمان بلوچ ای هم‌ خون درد و رنج زمین از اشک مادرانمان خیس است و آسمان از فریاد کودکانمان سیاه ما را در کوچه‌ های تاریکی سر بریدند بی‌ هیچ گناهی به هیچ صدایی و تنها باد است که زخم‌ های ما را می‌ بوسد برادرم تا کی در سکوت بسوزیم؟ تا کی دستان بسته‌ مان را به آسمان بلند کنیم؟ آیا خدا ما را نیافرید که آزاد باشیم؟ یا که در زنجیر ستم خاک شویم؟ برخیز که این خاک بوی خون گرفته برخیز که مادران چشم‌ انتظارند برخیز که سحر نزدیک است