“Aşkım,” diye başladım, onu sakinleştirme umuduyla. “Pijamalarınla ve yüzündeki pembe maskeyle çizgi film prenseslerine benziyorsun. Bu sinir bu sıfata yakışmıyor.” Bunu söylediğim anda hatamı fark ettim. Karam, öfkeyle üzerime atılacakken Zafer’in bacağına takıldı. Merdiven korkuluğundan tutunmasa yere düşecekti. Eğer düşseydi, hem Zafer’i hem de beni ezecekti. Benim için fark etmezdi gerçi, onun altında kalmaya alışmıştım. Zafer’in durulan çığlığı tekrar yükseldi. “Anne!” Karam’la aynı anda yerde kıvranan Zafer’e baktık. Bacaklarını karnına çekmiş, acı içinde inliyordu. “N’oldu lan?” diye sordu nihayet Akın, umursamazca. “Ayağına bastım alt tarafı, ölmezsin,” dedi rahat rahat. “Ayağına bastığından emin miyiz?” Kadir abi, Zafer’in kıvranan vücudunu işaret ettiğinde hepimiz olduğu yerde donakaldık. “Siktir!” dedik Karam’la aynı anda. Korhan kahkaha atarak araya girdi. “Çocuğu olmayacak, yazık.” “Hamile kalamayacak mıyım ben şimdi?” Önce onu teselli etmeyi düşündük fakat sonra söylediklerini anladığımızda hepimiz şok içinde yüzüne baktık. Hamile mi? “Zafer…” dedim, sesim fısıltıdan ibaretti. “Tehlike ben değilmişim demek ki, Leyla.” Akın gözlerini devirdi, salona geçti ve arkasından koridora seslendi. “Regl günlerini say, gecikmen olursa endişelenmezsin.” Neler oluyordu bu aşağılık yalıda?