◻️معنای محمد رسول اللهﷺ و واجبات آن ▫️معناي گواهی دادن به اينکه، محمد رسول‌الله است: شيخ سليمان بن عبدالله می‌گويد: «معنای شهادت به اينکه محمد، پيامبر الله است که در برگيرنده‌ی حق پيامبر بوده، اين است که: شامل آن می‌شود که او بنده‌ای است که پرستش نمي‌شود و پيامبری است که تکذيب نمي‌شود، بلکه اطاعت و پيروی می‌گردد، چون که او تبليغ کننده از جانب الله است. پس او دارای منصب رسالت و تبليغ از جانب الله و حکم کردن ميان مردم، در آنچه با هم اختلاف مي‌کنند، است؛ چرا که او جز به حکم الله، حکم نمی‌کند و محبّت او مقدّم بر محبّت نَفْس و خانواده و دارايی و وطن است و چيزی از معبود بودن را ندارد؛ بلکه او بنده‌ی الله و پيامبرش است؛ همانگونه که الله تعالي مي‌فرمايد: وَ أَنَّهُ لَمّا قامَ عَبْدُ اَللهِ يَدْعُوهُ كادُوا يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَداً [الجن:۱۹] «و اين که هنگامي که بنده‌ی الله (محمد) قيام کرد تا او را بخواند (و عبادت کند) نزديک بود که (از ازدحام بر گرد او) بر سرهم فرو ريزند» 💠 و پيامبرﷺ می‌فرمايد: «من فقط بنده‌ای هستم، پس بگوييد: بنده‌ی الله و رسولش». 💠 و از لوازم اين گواهی، پيروی نمودن و داور قرار دادن او در موارد مورد اختلاف و ترک حکم بردن به سوی غير اوست؛ مانند منافقانی که ادعای ايمان به او می‌کنند و حکم به سوی غير او می‌برند. و با آن نوع گواهی دادن، بنده کمال توحيد و کمال پيروی نمودن را محقق می‌سازد و اين همان نهايت خوشبختی و معنای شهادتين است». [تيسير العزيز الحميد، ج:١،ص:٤٨٠] 💠 و ابن القيم رحمه الله می‌گويد: «اما رضايت به پيامبر او به عنوان رسول، پس در برگيرنده‌ی کمال فرمانبرداری برای او و تسليم شدن مطلق به سوی اوست، به گونه‌ای که او از خودش سزاوارتر باشد. پس هدايت را جز از جايگاه‌های کلمات او، دريافت نکند و فقط به سوی او داوری برده و غير او (پيامبرﷺ) بر او حکم ننمايد و البته به حکم غير او راضی نباشد، نه از چيزی در مورد نام‌های پروردگار و صفات و کارهايش و نه در چيزی از تمايلات حقائق ايمان و مرتبه‌هايش و نه در چيزی از احکام ظاهر و باطنش. و در همه‌ی اين‌ها به حکم غير او راضی نشود و جز به حکم او راضی نگردد، بلکه حکم کردن به آنچه الله تعالی نازل نموده، همان معنای گواهی دادن به پيامبر بودنِ محمد است» [مدارج السالكين ج۲ص۱۷۲] ▪️پس گواهی به اينکه محمد رسول الله است، اقتضا می‌کند که: ۱. ايمان به اينکه او فرستاده‌ی الله است. ۲. محبت و بزرگداشت او. ۳. دفاع از او و سنّتش. ۴. تصديق کردن وی در آنچه خبر داده است. ۵. اطاعت از او در آنچه امر نموده است. ۶. دوری نمودن از آنچه بازداشته و منع کرده است. ۷. اينکه الله تعالی فقط با آنچه که او تشريع کرده، عبادت شود و آن هم با يگانه کردن او در متابعت و پيش‌انداختن سخن او بر سخن همه‌ی افراد بشر است. ۸. ايمان به اينکه او رسالت پروردگارش را به کامل‌ترين شيوه، تبليغ نموده است. ۹. و ايمان به اينکه هدايت او، کامل ترين هدايت است. 💠 پس از بيان معنا و حقيقت شهادت دادن به اينکه محمد رسول الله است، بايد بدانيم که اين شهادت، نواقضی(باطل کننده) دارد که برخی از آن نواقض، آن را از همه جهت نقض می کند و برخی کمال واجبش را نقض می‌نمايد. 💠 و پيامبرﷺ به طور قطعی، ما را به چنگ زدن به سنّتش امر نموده و ما را از آنچه آن را نقض و يا با آن مخالفت نموده، بر حذر کرده است؛ پس ايشان  می‌فرمايد: «سنّت من و سنّت خلفای راشدين هدايت يافته را بگيريد و با دندان‌های آسيا آن را گاز بگيريد و از امور تازه به وجود آمده بر حذر باشيد؛ چرا که هر تازه به وجود آمده‌ای، بدعت و هر بدعتی، گمراهی است» [احمد با سند صحيح روايت نموده است] 💠 پس بدعت‌ها و چيزهای تازه به وجود آمده، به کمال تبعيت از پيامبرﷺ خدشه وارد کرده و گاهي از همه‌ی جهات آن را نقض می‌کند. به همين خاطر بر ما واجب است که آن را شناخته و از آن بر حذر باشيم تا رکن اول اسلام -شهادتين- را به طور کامل محقق ساخته و از آنچه آن را نقض می‌کند يا از محقق نمودن آن کم می کند، دور شويم.