بیت «شمس من و مرید من» از غزل شمارهٔ ۳۱۵۰ دیوان شمس تبریزی اثر مولانا جلال‌الدین بلخی است. در این غزل، مولانا با بیانی عاشقانه و عارفانه، از رابطهٔ عمیق خود با شمس تبریزی سخن می‌گوید. > شمس من و مرید من، نور دل و امید من > از تو دلم به جان رسد، ای راز جاودان من > من مرید توام، مراد تویی > من غلامم، چو کیقباد تویی > دل مرید تو و تو را خواهد > کاین در بسته را گشاد تویی > خاک پای توام، ولی امروز > گردم اندر هوا، که باد تویی > زهد من می، جهاد من ساغر > چو مرا زهد و اجتهاد تویی > گرچه من بدنهاد و بدگهرم > شاکرم، چون در این نهاد تویی > ور نهادی که تو کنی برداشت > خوش بود، چون همه مراد تویی > هرچه گویم ز تو، همان گویم > ذکر من جمله از تو یاد تویی > هرچه بینم ز تو، همان بینم > دیده‌ام جمله در سواد تویی > هرچه جویم ز تو، همان جویم > جوی من جمله در نهاد تویی > هرچه خواهم ز تو، همان خواهم > خواه من جمله از مراد تویی > هرچه دانم ز تو، همان دانم > دان من جمله از مداد تویی > هرچه خوانم ز تو، همان خوانم > خوان من جمله از گشاد تویی > هرچه خواهم ز تو، همان خواهم > خواه من جمله از مراد تویی > هرچه دانم ز تو، همان دانم > دان من جمله از مداد تویی > هرچه خوانم ز تو، همان خوانم > خوان من جمله از گشاد تویی > هرچه خواهم ز تو، همان خواهم > خواه من جمله از مراد تویی > هرچه دانم ز تو، همان دانم