**تالش در دو دهه اخیر: "دولعَ مْزا"، نوستالژی یا فریاد بی‌صدای جوانان؟ بحران فرصت‌ها، میراث غفلت، و آینده‌ای در انتظار تدبیر** دو دهه از تحولات پرشتاب جهانی گذشته، و تالش، گویی در ایستگاهی متروک، چشم به راه قطار توسعه مانده است. شهری که روزگاری، نامش با سرسبزی و شادابی گره خورده بود، امروز با واقعیتی تلخ دست و پنجه نرم می‌کند: زوال فرصت‌ها، بحران امید در میان جوانان، و "دولعَ مْزا"، بازی‌ای که در غبار زمان، هویتی دوگانه یافته است؛ گاه نوستالژی نسلی که خاطرات کودکی‌اش را در آن جستجو می‌کند، و گاه، فریاد بی‌صدای جوانانی که در نبود تفریحات مدرن، به آن پناه می‌برند. دیگر نه فقط زیبایی‌های طبیعی، که زخم‌های عمیق اجتماعی‌اش، نام تالش را بر سر زبان‌ها انداخته است. روایتی از جوانانی که در حسرت یک شغل آبرومند، در میدان شهر، فرصتی برای تجدید خاطرات در این بازی سنتی می‌یابند؛ و زمزمه‌های نگران‌کننده‌ای از خانواده‌هایی که پارک‌های شهر را به تسخیر اعتیاد درآمده می‌بینند، سؤالی کلیدی را در ذهن متبادر می‌سازد: آیا ما، میراث‌دار یک غفلت تاریخی هستیم؟ آیا "دولعَ مْزا" تنها یادگار فرهنگ غنی تالش است، یا زنگ خطری برای نسلی که در انتظار تدبیر نشسته است؟ داستان از آن‌جا آغاز شد که چرخ‌های توسعه در تالش از حرکت ایستادند. کارخانه‌ها تعطیل شدند، کشاورزی رو به زوال رفت، و فرصت‌های شغلی، همچون پرنده‌ای مهاجر، از آسمان شهر کوچ کردند. جوانان تالشی، که روزی آرزوی ساختن فردایی بهتر را در سر می‌پروراندند، امروز با دستان خالی و دلی پر از ناامیدی، به حاشیه رانده شده‌اند. در این میان، سایه شوم اعتیاد، همچون اختاپوسی مرگبار، پارک‌های شهر را در چنگال خود گرفته و خانواده‌ها را به سوگ نشانده است. والدینی که آرزوی تماشای بالندگی فرزندانشان را داشتند، امروز شاهد سقوط آن‌ها در گرداب تباهی هستند؛ صحنه‌هایی که قلب هر انسان دغدغه‌مندی را به درد می‌آورد و وجدان جمعی را به چالش می‌کشد. اما چرا تالش در دو دهه اخیر، به این نقطه رسیده است؟ پاسخ را باید در سیاست‌های غلط، سوءمدیریت‌ها، و از همه مهم‌تر، بی‌توجهی به نیازهای اساسی جوانان جستجو کرد. وعده‌های توخالی، طرح‌های نیمه‌تمام، و بی‌تفاوتی مسئولان، سبب شده تا جوانان تالشی، احساس کنند که فراموش شده‌اند و آینده‌ای برایشان متصور نیست. "دولعَ مْزا" می‌تواند فرصتی برای دور هم جمع شدن و زنده نگه داشتن سنت‌ها باشد، اما نباید جایگزین فرصت‌های واقعی برای پیشرفت و توسعه شود. آیا می‌توان این روند را متوقف کرد؟ آیا می‌توان تالش را از این ورطه نجات داد؟ پاسخ، همچنان مثبت است، اما نیازمند یک تحول بنیادین در نگرش‌ها و عملکردها هستیم. باید بپذیریم که جوانان تالشی، نه فقط قربانیان شرایط، بلکه سرمایه‌های بالقوه‌ای هستند که می‌توانند آینده شهر را متحول کنند. سرمایه‌گذاری در آموزش و مهارت‌آموزی، ایجاد فرصت‌های شغلی پایدار، حمایت از کارآفرینی و نوآوری، مبارزه قاطع با اعتیاد و بزهکاری، و از همه مهم‌تر، مشارکت دادن جوانان در تصمیم‌گیری‌ها، اقداماتی هستند که می‌توانند تالش را دوباره به مسیر توسعه و پیشرفت بازگردانند. تالش در دو دهه اخیر، زخم‌های عمیقی بر پیکر خود احساس کرده است. اما این زخم‌ها، می‌توانند فرصتی برای بیداری و تجدیدنظر باشند. با همدلی و همکاری، می‌توانیم این شهر را به مکانی امن، پویا، و پر از امید برای جوانان تبدیل کنیم و میراثی ماندگار برای نسل‌های آینده بر جای بگذاریم. آیا ما، شهامت تغییر را داریم؟ آیا می‌توانیم غفلت‌های گذشته را جبران کنیم و فردایی روشن‌تر برای تالش رقم بزنیم؟ آیا صدای جوانان را خواهیم شنید و برایشان فرصت‌های واقعی فراهم خواهیم کرد، تا "دولعَ مْزا" فقط نوستالژی شیرین کودکی باشد، نه نمادی از سرگردانی و بی‌هویتی؟ صفحه اینستاگرام http://instagram.com/entekhabtalesh کانال تلگرام https://t.me/entekhabtalesh کانال واتساپ https://whatsapp.com/channel/0029VaqQTbQ1XquTyWFgxr3M آپارات انتخاب تالش https://www.aparat.com/entalesh سایت انتخاب تالش http://entalesh.ir