Şeyh Muhammed Said el-Cezerî [kuddise sırruhû] şöyle buyurmuştur : “Arkadaş, salih arkadaşının kalbinden kendisine sirayet eden şeyi hisseder. Tabiatlar birbirinden etkilendiğine göre kuşkusuz nurlu kalpler de birbirinden etkilenir ve susan arkadaşından bile fayda görür. Bu fayda, halinin arkadaşına sirayet etmesidir. Malumdur ki biriyle arkadaşlık kuran kimse özellikle bu arkadaşlık muhabbet ve itikad üzere kurulmuşsa o arkadaşının sûretini zihninde canlandırması gerekir. Onu hatırladıkça onun sûretini hayal eder. Eğer bu arkadaş Allah Teâlâ’nın sevdiği dostlarından biriyse onun sûretini hayal etmek ona muhabbet duymaya sevkeder. Ona özlem duymak ve sûretini hayal etmek sevilen ve istenilen bir şeydir. Çünkü birini düşünen kimse onun vasıflarını da düşünür. Şayet vasıfları Allah Teâlâ katında sevimliyse, onun bu sıfatlarını tasvir etmeyi gerektiren onu düşünme hali de sevimlidir. Rabıtanın manası ancak budur.” Minhâcu-s senî