✨ #səssizsətirlər Unudulmayan iz (Unudulmayanların səssiz yaşadığı, qəlbin dərinliklərində əbədi yaşam tapan bir hekayə) +Bu iz niyə hələ də buradadır? – Çünki getmək bəzən tərk etmək deyil... bir hissə çevrilməkdir. +Necə oldu da bu qədər dərinləşdi? – Sükutla gizləndikcə kök saldı... bir ağrıya çevrildi, amma görünmədən. +Unudulmurmu heç? – Unutmaq, bir xatirəni öldürməkdir. Mən hələ də yaşadıram onu içimdə. +Niyə məhz bu qədər sükutda yaşadırıq? – Çünki bəzi xatirələr səsə dözə bilməz. Onlar yalnız sakitlikdə nəfəs alır. +Səncə, sükut da danışa bilər? – Ən səmimi sözlər bəzən səssizlikdə səslənir. +O andan bu vaxta qədər nə dəyişdi? – Zaman keçdi... amma içimdəki o an yerindən tərpənmədi. +Niyə gedənlərlə deyil, qalan izlə bu qədər məşğuluq? – Çünki gedənlər uzaqdadır, izlər isə içimizdədir. +Geri dönsə, bu qutu hələ də açılmamış qalacaqmı? – Yox. Gələnlərə ehtiyac qalmır... əgər xatirələr susmağı seçibsə. +Səncə bu zəiflikdir? – Xeyr. Bu ürəyin içində susan bir sədaqətdir. +Sonda nə qalır? – Solmuş bir gül... və içində səssiz danışan bir nağıl. *“Gedənlər unudulmur — onlar yaddaşda qutulanır, sükutda nəfəs alır və qəlbin bir küncündə daim yaşayır...”* ~ 𝑺𝑰̇𝑴𝑼𝑹𝑸