Şeytanın en büyük başarısı müslümanları müslümanlara düşman etmek. Bu durumdan inanılmaz besleniyor ve güçleniyor. Ufak tefek görüş farkları ya da hatalar nedeniyle tüm ehli sünnet birbirine sırtını dönmüş. Her bir kişi kendisini kusursuz, günahsız görüp diğerlerini dışlıyor tekfir ediyor. Kusursuz, eksiksiz, hatasız olan bir tek Allahu Teala'dır. Kul denilen kusurlu, eksiktir. Sahabe i kiram, hatta Peygamberler bile hata yapmıştır. Önemli olan bunda ısrar etmemek, tevbe etmek, Rabbin rızası için gayret etmek hizmet etmek değil midir? Ümmetin birliği için maneviyat bir yol göstermiş, görev vermiştir. Görev verilenin de her birimiz gibi eksikleri, kusurları, hatalı içtihatları olabilir. Bu diğer tüm gayretleri boşa mı düşürmeli? Şu ahir zamanda hangi birimiz Allahu Teala'ya ve Efendimiz Aleyhisselam'a layık davranabiliyoruz? Kendimiz kusursuz muyuz ki başkalarında kusur arıyoruz. O çok büyük Allah dostları birer birer bizleri terk edip gittiler. Ahir zamanın son düzlüğünde bir Abdülkadir Geylani Hazretleri gibi zat çıktı da kabul mu edilmedi, tabi mi olunmadı? Aslolan iman etmiş olan kullar olarak birbirimizi kusurlarıyla kabul etmek, kucaklamak, bir çatı altında toplanıp kalplerimizi ve güçlerimizi birleştirmek değil midir? Diğer bütün ehli kitap ve hatta uydurulmuş dinlerin dahi manevi liderleri sözcüleri varken ve o dinlerin mensupları buna göre tek vücut olarak hareket edebiliyorken biz Müslümanlar yolu gösteren, liderlik eden olmadığı için darmadağın ve paramparça değil miyiz? Maneviyat, tabiri caizse uçurumun kenarında giden bir otobüs dolusu yolcu içinden bir şoför işaret etmiştir. Bizlere düşen şoföre köstek değil destek olmaktır. Bir olmaya ihtiyacımız varken birbirimize bu sırt dönüşümüz sadece İblisin ve yandaşlarının işine yarıyor. Allah rızası için nefsletimizi bir kenara bırakıp Rabbimizin rızası için gayret gösterelim. Şimdi değilse ne zaman ?