Biliyor musun içimde senin adını fısıldayan bir şehir vardı her sokağında sen yürüdün her penceresinde senin gözlerin dururdu şimdi o şehir yıkıldı sanki deprem değil de sen geçtin içimden ben seni sevmeyi bir meslek gibi öğrendim gönlüm seni ezberlemişti ama sen.... Ve şimdi ben yalnızca seni sevmekle uzman kalmış bir işsiz gibiyim bana susarak cevap verdiğin her gece göğsumün tam ortasında boş bir oda açıldı sesinle dolmasını bekledim ama sadece sessizlik geldi bu sessizlik öyle dedi. Öyle ağır ki insan bazen içine düşüp kayboluyor seninle konusmayacak olmak rüzgarsız bir fırtınaya benziyor her şey yerli yerinde ama içim darmadağın ve ben şimdi varlığınla anlam kazanan kelimeleri birer birer susturuyorum çünkü adını anmak bile fazlalık artık seni sevmek bile yasak bana ama ne tuhaf en çok da bu yasağın altında eziliyorum...💛