اگر انسانی نزد دیگری دارای ارج و منزلت بلند باشد، و او خود را به امور بی‌ارزش و پست سرگرم سازد و در نتیجه پیوند محبت و حرمت را بشکند، تقصیر و خطا بیش از هرکس، بر دوش اوست که قدر گوهر را ندانسته و مقام محبت را سبک شمرده است. آری، گناه آن‌جاست که *دل را به زَر دهد، اما زُر را برگزیند*. و خطا آن‌جاست که *قیمتی‌ترین فرصت را، به ارزان‌ترین بها بفروشد.* حرمت، نعمتی است الهی، و محبت، امانتی است که باید پاس داشته شود. چون‌که کسی، تو را برتر دید و به تو ارج نهاد، بر توست که با کردار و بینش خویش، آن ارج را نگه داری. چنان‌که حکما گفته‌اند: *«هرکه قدر خود را نشناسد، دیگران را نیز خوار خواهد داشت.»* پس کسی که خود را به بی‌قیمتی‌ها مشغول دارد و در مقابلِ ارزشی والا، بی‌توجهی روا دارد، بی‌تردید گناهکارتر است از آن‌که محبت را پیشکش کرده و پاس حرمت نهاده است. کلام مولانا صاحب محمدی