غزل دوی راګـــوري او پـــــه مــا بلې لمبې دي ګاونډيـــان مـې راټول شوي د کوڅې دي پــه بــدل کې رانه ښـــامه لورکۍ غواړي ددې ناست حاجي په ما باندې پيسې دي دغه‌ پــيغله چـــې نـــــن بل ته واده کيږي ددې پيغلې زړه کې ټولې هيلې مـ.ـړې دي د يـــو ځــوان ورســره سمه سـ.ـاه ختلې څــه کولی نه شـي پښو کې ی زولنې دي قلم ياره دوه مـــئين چــې جــــدا کـيږي تيـــرې کړي مـې د فـــــلم دا صحنې دي