🔱 🕉 🔱 *"बाळूमामांच्या नावाने चांगभलं.."* 🔱🕉️🔱 🙏🏻 *" भक्ताला देव हवा असतो आणि देवाला त्याच्या भक्तीचा भाव हवा असतो.."* 🙏🏻 *कोंडीबा पाटलाचा मुलगा भिकाजी सुमारे बारा-तेरा वर्षाचा होता. तो एकदा त्याच्या शेतात होता. नदीकाठच्या कुरणात हिरवेगार आणि लुसलुशीत गवत वारंवार वाढत असते. त्या गाळयुक्त काठभागाला इकडे "मळी" असे म्हणतात आणि तसा मळीचा भाग कोंडीबा पाटलाच्या शेतात होता.* *योगायोगाने त्यावेळी मामा बकरी घेऊन कोंडीबा पाटलाच्या शेताजवळून चालले होते. मामांनी कोंडीबाच्या शेतातील हिरव्यागार गवताच्या मळीचा भाग पाहिला व बकऱ्यासाठी तो उत्तम चारा होईल म्हणून तेथेच असलेल्या भिकाजीला प्रश्न केला, " अरे मुला तू कुणाचा ?"* *भिकाजी मामांना म्हणाला, " मी कोंडीबा पाटलाचा मुलगा. "* *मामा भिकाजीला म्हणाले," या गवतात बकरी चारु काय ? "* *मामा संत असल्याचे भिकाजी ओळखत असल्यामुळे तो मामांना म्हणाला, " चारा की मामा !"* *असा संवाद झाल्यानंतर मामांनी आपली बकरी कोंडीबाच्या शेतातील गवतात सोडली. बकरी आरामात चरु लागली. ती पांगण्याची चिंता नव्हती. मामा जवळच एका झाडाच्या सावलीत आरामात बसले. त्यांनी भिकाजीकडून तांब्याभर पाणी मागवून घेतले व पाणी प्यायल्यानंतर भिकाजीच्या अंतरंगाची जणू परीक्षाच घ्यायचा विचार मामांनी केला. त्यावेळचा मामा व भिकाजीमधील संवाद खूपच मार्मिक आहे....* *मामा : " बाळ तुला काय पाहिजे? "* *भिकाजी : " मामा मला काही नको "* *मामा : " हा जरीचा रुमाल तुला घे! "* *डोक्यावरील रुमाल हातात घेऊन मामांनी भिकाजीला असे विचारल्यानंतर भिकाजी मामांना म्हणाला, "मला नको !"* *यावर मामा म्हणाले, " हे घोंगडे उत्तमपैकी आहे. हे तू घे."* *भिकाजी : " मला नको "* *मामा : " ह्या पाकीटातील हवे तेवढे पैसे घे."* *भिकाजी म्हणाला, " मला पैसे नकोत. "* *अखेर मामा वैतागून संतापून म्हणाले, "....... मग तुला काय पाहिजे ? "* *भिकाजी म्हणाला, " मला फक्त तुम्ही पाहीजे मामा." भिकाजीच्या या उत्तराने मामा प्रसन्न झाले आणि अखेर त्याला म्हणाले, " एवढ्या वस्तूंचा आग्रह करुन बघितला पण तू काहीही नको म्हणालास, ......च्या मला तू जिंकलस. तुझ्या मनासारखं होईल बघ." आणि या प्रसंगानंतर पुढील काळात भिकाजीच्या बाबतीत तसेच घडले. भिकाजीला बाळूमामांचा भरपूर सहवास लाभला. मामांची बकरी सुरुपली परिसरात असली म्हणजे भिकाजी बकऱ्यांची जमेल तशी सेवा करीत असे. त्याची मामांवरील भक्ती अढळ होती. मामांनी त्याला जवळच्या सेवेकऱ्यात स्थान दिले होते.* *इ.स.१९६६ मध्ये श्रावणात, आदमापूर गावच्या मरगूबाई देवीच्या मंदीरात मध्यरात्री मामांनी जेव्हा समाधी घेतली तेव्हा त्यांची प्रत्यक्ष सेवा करण्याचे भाग्य भिकाजीला लाभले होते. चालत्या बोलत्या संताच्या सेवेएवढे पुण्यकृत्य जगामध्ये दुसरे कोणतेही नाही, असे गीतेत सांगितलेले आहे. ज्ञानोबा तुकोबांनीही त्यास त्यांच्या लेखणीतून दुजोरा दिला आहे. भिकाजीला बालवयातील त्याच्या मागणीप्रमाणे मामांच्या सेवेचा लाभ झाला होता आणि मामांच्याच कृपेने त्याच्या जीवनाचे सार्थकही झाले होते.* *मामा स्वतः किर्तन-प्रवचन करित नसत. परंतू मामा ते आवडीने ऐकायचे. मामांची शिकवण खूप साधी होती. मद्यपान करु नये, चोरी करु नये, कोणाला फसवू नये, परस्त्रीचा विचार सुद्धा मनात आणू नये, आपण आपला कामधंदा चोखपणे करावा, भजन करावे, तेही जमत नसेल तर निदान दुसऱ्यांचे भजन-किर्तन तरी ऐकावे अशातर्‍हेचे साधे पण धर्मशील असलेले उपदेश मामा भक्तांना देत असत. मामांचा स्वतःचा आचार, आहार आणि विचार गंगेसारखा पवित्र निर्मळ असल्याने त्यांच्या उपदेशांचा ऐकणाऱ्यांच्या मनावर खोल व कायमचा परीणाम होत असे.* *त्याकाळी अशिक्षित, रानटी, मूढ, निर्बूद्ध आणि स्वैराचारी लोकांचे प्रमाण ग्रामीण भागात फार मोठे होते. अशा सहज माणसांना बोलण्यातही वाक्यावाक्यागणिक झणझणीत भयंकर शिव्या उच्चारण्याची आणि ऐकण्याची सवय अधिक्याने होती. तशा भाषेत बोलल्याशिवाय किंवा ऐकल्याशिवाय त्यांना बोलणे जिवंतपणाचे वाटत नव्हते. केवळ या कारणासाठीच मामांना बहूधा आपल्या बोलण्यात तसे शिवराळ शब्द घालावे लागत असतील. संतश्रेष्ठ तुकोबा महाराजांनीही आपल्या काही अभंगात तसे शब्द लिहीले आहेत. त्यामागे हेच कारण असू शकते.* 🙏🏻 *' बोलाss, बोलाss बाळूमामांच्या नावाने चांगभलं..'* 🙏🏻