توصیه‌های عامیانه یک معلم ۶: *کمین، جایی است جلوتر از خاکریز* اواسط سال ۱۳۶۵ و در حوالی پل کرخه، در حالی که نوجوانی ۱۴ ساله بودم؛ ساعت ۳ نیمه‌شب برای دیده‌بانی از تحرکات دشمن، وارد کمین خودی شدم. کمین کنندگان کسانی بودند که باید تا حد امکان بدون برخورد یا درگیری با دشمن و در سکوت کامل، در کمین می‌نشستند تا مواظب تحرکات دشمن باشند و در صورت نیاز به همرزمان در خط مقدم که پشت سرمان بود، اطلاع دهیم. وقتی نیم‌ساعت از زمان کمین گذشت، سرباز یا افسر عراقی از خاکریز گذشت و دقیقا در فاصله کمتر از یک متر و در بالای شيار کمین، در بالای سرم نشست و شروع کرد به آواز خواندن و سیگار کشیدن! حدود دو ساعت آنجا بدون حرکت ماندم تا سرباز عراقی متوجه استفاده از این شیار برای کمین نشود. به‌عنوان کسی که در نوجوانی چنین لحظاتی را در جنگ گذرانده‌است می‌گویم: ترس در زمان جنگ، یک واکنش کاملا طبیعی است اما ضمن پذیرش این ترس طبیعی، بر رفتار خود مسلط باشیم تا کمین خودی‌ها را لو ندهیم! *جنگ نه نعمت است و نه فرصت، جنگ‌ها شر مطلق هستند.* در بهبوهه جنگ‌ها به یاد دوستان و اعضای خانواده خود باشیم. مزبان حبیبی بیست‌وهشتم خرداد هزاروچهارصدوچهار