imâm şâfiî hazretleri’nin hocası muhammed ut­bî -rahmetullâhi aleyh- an­la­tı­yor: “rasûlullâh -sallallâhu aleyhi ve sellem- ’in kabr-i şe­rîf­le­ri ya­nın­da otu­ru­yor­dum. der­ken bir be­de­vî ge­le­rek: “–se­lâm sa­na ey Al­lâh’ın ra­sû­lü! ben Al­lâh te­âlâ’nın;«…eğer on­lar, ken­di­le­ri­ne zul­met­tik­le­ri za­man sa­na ge­lip de Al­lâh’tan mağ­fi­ret di­le­se­ler ve rasûl de on­lar için mağ­fi­ret ta­le­bin­de bu­lun­say­dı, Al­lâh’ı çok af­fe­di­ci ve merhametli bu­lur­lar­dı.» (ni­sâ, 64) bu­yur­du­ğu­nu işit­tim. iş­tegü­nah­la­rım­dan tev­be edip mağ­fi­ret di­le­ye­rek ve be­nim için rab­bi­me şe­fa­at­te bu­lun­ma­nı is­te­ye­rek sa­na gel­dim.” de­di. son­ra iç­li bir şi­ir oku­du: ey toprakta yatanların en hayırlısı, senin mübarek vücûdun ile tüm ovalar ve dağlar şeref kazandı. seninbulunduğun kabre benim canım feda olsun, ki o kabirdedir iffet, cömertlik ve kerem. sen, sırat üzerinde ayakların kaydığı zaman şefaati ümid edilen şefaatçisin. yanındaki iki arkadaşını da aslâ unutamam. kalem yazdığı müddetçe hepinizin üzerine benden selâm olsun.” buşiiri okuyan bedevî ora­dan ay­rıl­dı. O es­nâ­da ba­na bir uy­ku bas­tı. rü­yam­da rasûlullâh -sallallâhu aleyhi ve sellem- ’i gör­düm. bana: “–ey ut­bî! bede­vî­ye ye­tiş ve Al­lâh’ın onu ba­ğış­la­dı­ğı­nı ken­di­si­ne müj­de­le!” bu­yur­du. (ibn-i ke­sîr, tef­sîr, I, 532[ni­sâ, 64]; imam nevevî, ezkâr, I, 448, îzâh, s. 454) bu şiir, şu anda efendimiz -sallallâhu aleyhi ve sellem- ’in hücre-i saâdetlerinin karşısındaki iki sütunda yazılıdır.