’’راهگوَز گوں هیال گوری ءَ بندوبست کنت ، ہر نشان ءِ شوہاز ءَ کنت ءُ وتی تر ءُ تاب ءِ شریں وڑے ءَ تیاری ءَ کنت کہ آ ہچ چیز ءَ چہ زبہر مہ بیت ءُ یا میاریگ کنَگ مہ بیت کہ : تو چوں سپر کتگ ءُ پلاں جاہ ءَ نہ شتگ ئے؟ گڑا هج ءِ ھاتر ءَ سپر کنوکانی بابت ءَ چے گشگ بیت؟ کہ ایشی سپر یک ابادتے ءُ چہ ایشی ءَ رکنے یا واجبے گار بوت کنت یا چہ وتی ناسرپدی ءَ ناروائیں چیزے ءِ تہا کپت کنت۔ آیا اے چہ آئی ءَ گیشتر ھکّدار نہ اِنت کہ آ زانت ءُ سرپدی بہ زوریت ، وت ءَ تیار بہ کنت ءُ بہ زانت کہ چہ آئی ءَ چے لوٹگ بیت ، دانکہ آ وتی هج ءَ ھما وڑ ءَ بہ کنت کہ ھُدا ءَ پرمان داتگ؟ همے پیم ءَ واجہ پیگمبر ﷺ ءَ گوشت : ”وتی (هج) ءِ رواجاں چہ منّ ءَ بہ زور اِت۔“