Bugün hem Mescid-i Aksa’da hem de Gazze’de büyük işgallere ciddi şekilde şahit oluyoruz. Onların yaşadığı zulmü ve çektikleri eziyetleri duyurmak, koca bir sessizlik içinde onlara ses olmak hepimizin görevi olmalı. Olaylar patlak verdikçe hatırlamak, zulmü normalleştirmek ya da sadece bir şekilde kendimize dokunan bir meselede ses çıkarmak, bizlerin samimiyetsizliğinin en büyük göstergesi olur. Ümmet olarak asıl gündemimiz daima bu olmalı; üç beş kuruşluk, geçici meseleler yüzünden haykırmaktan vazgeçmemeliyiz. Bugün, onlara yardım etmeyişimiz hiç şüphesiz, diğer tarafta çetin bir hesap olarak karşımıza çıkacak. Ayrıca, bu zulüm son bulduğunda, onlarla birlikte sevinmeye de layık olamayacağız. Bunu ilk olarak kendi şahsım için ifade ediyorum: Sevdiğimizi iddia ediyorsak, bunun bir bedeli olmalı. Ama öyle basit bir bedel değil… Gerekirse gecemizi gündüzümüze katacak, ancak bu davayı öğrenecek, anlayacak, yaşayacak ve yaşatacağız. Önce zihinlerimizdeki işgali kaldıracağız. Zihnimizi prangalardan kurtardıktan sonra, hedefimize doğru daha büyük adımlar atacağız. Hep birlikte herkesi davet edecek ve biz de davet edilmeye layık olacağız. Gideceğiz, boş bırakmayacağız ve ribata ortak olacağız. Orada bulunmadığımız her an, o mekân için masa başında ribatta olacağız. Geri durmayacak, ileri atılacağız.. Bilmediğimizi öğrenecek, bildiğimizi de öğretmekten çekinmeyeceğiz.. Bağlanmayan yüreklere..