*ÂB-I HAYAT - 4485* Büyükler buyurdular ki; Başkasının sonunu düşüneceğine önce kendi sonunu düşün. Hepimizin sonu belli değil. Maazallah, büyük evliya zatlar hep son nefeslerinden korkmuşlardır. Çünkü insanın nefsi ıslah olabilir, insanın nefsi mutmaine olabilir, insanın nefsi müslüman olabilir. Nitekim olanlar evliya oluyorlar. Ama insanda bir de huy var. Bu huy ölünceye kadar bizimle beraberdir. Biz küçük cihattan çıktık büyük cihada gidiyoruz. Nedir bu büyük cihad? Nefsle mücadeleye gidiyoruz, buyuruyorlar. Hâlbuki Eshab-ı kiramın nefsleri mutmaine olmuştu, iman etmişti. Yani ne denmek istenmişti? Biz şimdi huyumuzu değiştirmeye gidiyoruz denmişti. Düşünün ki insanın genlerinde şu huy yazılı ise nasıl ıslah edeceksin. Bu her an patlamaya hazır bir reaktör gibidir. Dolayısıyla, hiçbir mümin bu huylarından, bu yapısından dolayı son nefesinden çok emin olamaz. Peki, çare nedir? Aman abiler, yüz bin kere söyleyebilirim. Bu huy, uyuz hastalığı gibi bulaşıcıdır. İyilerle beraber olursa iyi olur, kötülerle beraber olursa kötü huylu olur. Mümin kurtulmak istiyorsa evvela kendisine, ben huysuzum demesi lazımdır. Ben iyi huyluyum dedikten sonra nereye gidersen git. Huysuz olduğunu kabul edip sonra da kendisine iyi arkadaşlar araması lazımdır. Bu arkadaşın huyları iyi olursa, bu güzel huylar yavaş yavaş ona da geçer. *Günün videosu* *Huzur Pınarı İnternet Radyosu* https://www.youtube.com/HuzurPinariTV/live *Huzur Pınarı* http://www.huzurpinari.com