ملل تحت ستم ایران، از جمله ملت بلوچ، همواره هدف سرکوب، اعدام، کشتار و تبعیض سیستماتیک از سوی حاکمان مرکزگرا بوده‌اند؛ چه در دوران سلطنت پهلوی و چه در جمهوری اسلامی. در دوره حکومت پهلوی، مناطق ملی از جمله بلوچستان به‌طور مزمن با فقر، محرومیت و سرکوب روبرو بودند. رژیم وقت با نگاهی امنیتی و توسعه‌ستیز، بلوچستان را عمداً عقب‌نگه‌داشت و هرگونه صدای مخالفت را با مشت آهنین پاسخ داد. اعدام‌ها، زندان‌ها، تحقیر فرهنگی و حذف زبان مادری تنها بخشی از جنایاتی بود که در دوران پهلوی بر ملت بلوچ روا داشته شد. با روی کار آمدن جمهوری اسلامی، این رویکرد نه‌تنها تغییر نکرد، بلکه شکل شدیدتر و سازمان‌یافته‌تری به خود گرفت. کشتارهای فراقانونی، اعدام‌های سیاسی، تبعیض مذهبی و قومی، مصادره زمین‌های مردم بلوچ، و سرکوب خونین اعتراضات مردمی، امروز به امری روزمره در بلوچستان تبدیل شده است. در هر دو رژیم، حق ملت بلوچ برای تعیین سرنوشت، استفاده از زبان مادری، برخورداری از آموزش، درمان، شغل و زندگی شرافتمندانه، همواره پایمال شده است. تاریخ بلوچستان، تاریخ مقاومت در برابر اشغال و تبعیض بوده است؛ و امروز نیز، این مقاومت زنده است.