ستاره‌ها هرچقدر هم زیاد باشند باز در برابر حجم تاریکی نادرند. آسمان شب را ببین. همه ستاره می‌شمارند چون ستاره نوری برای شمرده شدن دارد، اما کسی سعی کرده حجم خلأ و تاریکی را بشمارد؟ نسبت نور و تاریکی چقدر است؟ پرشمار در برابر بی‌شمار، و این دقیقا نسبت افراد نورانی روی زمین است و آنان که نوری ندارند. آنان که نوری ندارند خیلی بیشترند اما شمرده نمی‌شوند، ستاره نمی‌شوند. اگر شب‌ها، آسمان و زمین جایشان را عوض کنند. زمین، آسمانِ بالایی‌ها می‌شود و ستاره‌هایش آن تعداد اندکی از مردمند که با خود نوری دارند. امروز به کم بودن اهل صلاح فکر می‌کردم. اینکه چقدر این درست‌پنداران درستکار کم هستند اما چون ستاره با ستاره صورت فلکی می‌سازد، آنان بالاخره همدیگر را پیدا می‌کنند. محبت میان ستارگان، عرصهٔ وسیع تاریکی را می‌شکافد. کم بودن هیچ‌گاه نقطهٔ ضعف نور نبوده، چون نور از کثرت نیرو نمی‌گیرد. نقطهٔ قوت نور، پیوستگی است. دو نقطهٔ نورانی در آسمان شب، راهنما می‌شوند. اگر قرار بود ستاره را نصیحتی کنم، همین «رِفق» بود و پیوستگی، یا چنانکه حسن بصری فرمودند: «يا أهل السنة! ترفقوا رحمكم الله فإنكم من أقل الناس» #عبدالله محمد