در آینه‌ی تاریک این شب سیاه، خبر رسیده است که در واپسین چرخش عقربه‌ها، چهارده‌هزار نوزاد معصوم در غزه، نه به تیغ، که با دستان سرد گرسنگی تحمیلی، به مسلخ خاموشی خواهند رفت. این سرزمین باریک و خسته، با جمعیتی در تنگنای نفس، بیش از چهار ماه است که زیر بارانی از آتش و باروت، شیمی و شرارت، دست‌وپنجه نرم می‌کند. اسرائیل، با دستگاه‌های جنگی‌ای که گویی از دل آینده آمده‌اند، زمین و آسمان و دریا را به جبهه‌ای واحد علیه دو میلیون جان بی‌پناه بدل ساخته است؛ و در این حصار مرگ، نه جرعه‌ای آب، نه لقمه‌ای نان، نه قطره‌ای دوا اجازه عبور دارد. در این میان، آخرین پناهگاه درد، آخرین بیمارستان، نیز آماج یورش می‌شود؛ خاموش می‌گردد، و قلب‌های آخرین امید، در ظلمت خاموشی‌اش از تپش می‌افتد. در آن سوی افق، آمریکا در زیر پوست لبخندهای دیپلماتیک، با ایادی خود در سرزمین‌های عربی زمزمه‌ی نفاق می‌پراکند، با لفاظی از تمدن و عزت، آنان را به ایستادن وانمود می‌کند، در حالی‌که میلیاردهات دلار را، همچون پیشکش به خدای زر، به پای ترامپ‌های دیروز می‌ریزد. و اروپا، این قاره‌ی پیرِ اخلاق‌های بی‌خون، پس از ماه‌ها نظاره‌ی ستم، تازه لب به تهدید نیم‌بند تحریم می‌گشاید؛ و اسرائیل، بی‌پروا و بی‌پرش، همین نیم‌زبان هشدار را نیز برنمی‌تابد، و اروپا را به صف تاریکان تاریخ حواله می‌دهد. این است جهان ما؛ جهانی که در آن عدالت در محاق است، انسانیت به گروگان رفته، و سکوت، همدست قاتلان گشته است. استاد دستغیب "صائب " دکتری تفسیر تطبیقی قرآن https://t.me/tafsir_karburdi