روزگاری فکاهی‌ای میان مردم دست‌به‌دست می‌گشت که : چند جوان، دختری را دیدند که بر بام خانه‌اش مشغول نماز بود. شروع به تعریف و تمجید کردند و گفتند: «به‌به! چه دختر باایمانی، در حال نماز!» دختر که از این تحسین‌ها به وجد آمده بود، نماز را نیمه‌کاره رها کرد و گفت: روزه هم هستم! چه تلخ است، وقتی عبادت، نه از سر بندگی، که برای نگاهِ دیگران باشد. امروز، آن دختر، تنها بر بام نیست… در قاب تصویرها نشسته، در صفحات مجازی، می‌خواند و می‌نگارد، می‌نالد و دعا می‌نویسد، اما نه برای تقرّب، بل برای توجه… برای نامِ‌خوش… برای دیده شدن. آرزوهای پاک را به زبان می‌آورد، اما نه در خلوت شب و راز با الله، که در انظار هزاران چشم، تا شاید دلِ پسری بلرزد، و خیالِ همسر مؤمنه‌اش را در او ببیند. دینداری را طوری می‌پوشد، که دل‌ها را نه به الله، که به خودش مایل کند.. این است قصه‌ی نسل ما…قصه‌ی دختری نمازگزار بر بام.. دیگر نیازی به بام نیست… بلندی دیده‌شدن، حالا در یک کلیک است، در یک استوری، یک کپشن، در دعاهای مصنوعی، در دعوت‌های آرایشی .. #کاپی