ادامه‌ی فرسته‌ی قبلی طالبان با این اقدام قصد دارند فضای ادارات دولتی را از هر نوع رویکرد غیرمذهبی پاک کرده و آن را به ابزاری برای تبلیغ دینی تبدیل کنند. به این ترتیب حکومت نه به‌عنوان یک نهاد خدماتی بلکه به‌عنوان یک نهاد دینی با محوریت احکام طالبان تعریف می‌شود. حضور ملا امام و مبلغ دینی در هر اداره، کارمندان را تحت نظارت دائمی قرار داد و آنان را مجبور به هم‌رنگی با ایدئولوژی طالبان می‌کند. طالبان به‌تدریج کادرهای تحصیل‌کرده را کنار گذاشته و افراد مذهبی را در پست‌های مدیریتی قرار داده‌اند که باعث تضعیف تخصص و کادرزدایی از مدیریت می‌شود. در بسیاری از وزارتخانه‌ها، افراد بدون تجربه اداری و مدیریتی، صرفاً به دلیل وابستگی ایدئولوژیک به طالبان در سمت‌های کلیدی گماشته شده‌اند، درحالی‌که اداره‌ی کشور نیازمند تخصص و تجربه است. نمونه‌ی بارز این پالیسی طالبان، وضعیت وزارت مخابرات و تکنالوژی معلوماتی است. این وزارت که باید بر توسعه‌ی زیرساخت‌های دیجیتالی، گسترش خدمات انترنتی کشور تمرکز کند، بیش از هر چیز به نیروی متخصص نیاز دارد. اما طالبان با تعیین افرادی فاقد صلاحیت در سمت‌های مدیریتی، پیشرفت این حوزه را مختل کرده‌اند. این سیاست نشان‌دهنده تغییر دولت افغانستان از یک نهاد خدماتی به یک نهاد ایدئولوژیک است. طالبان با این اقدام نه تنها کارآمدی نظام را به خطر می‌اندازد، بلکه مسیر افغانستان را به سمت حکومتی دینی و بسته می‌برند که به‌جای حل بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، به تثبیت قدرت ایدئولوژیک آن‌ها می‌انجامد. چنین برخوردی با بخش‌های تخصصی کشور، اداره‌های خدماتی را مختل و خدمت‌رسانی به مردم را با چالش بزرگی روبه‌رو می‌کند. در رژیم‌های ایدئولوژیک، جای تخصص به تعهد ایدئولوژیک داده می‌شود؛ یعنی مهم نیست که فرد چه توانایی دارد؛ کافی‌ست سرسپرده‌ی رژیم باید تا در تخصصی‌ترین بخش‌ها استخدام شود.