ادامه‌ی فرسته‌ی قبلی «دِ هرالد»، نشریه‎ی اسکاتلندی، به نقل از بنیان‎گذار سازمان خیریه‎ی «اسپیریت اید»، نوشته که دختران رهبران طالبان، در مکتب خصوصی‎ای که از سوی این سازمان حمایت مالی می‎شود، درس می‌‎خوانند. میلیون‎ها دختر، حق آموزش، تحصیل، کار و آزادی‌شان توسط همین رهبران طالبان گرفته شده؛ اما آن‎ها دختران‌شان را به مکاتب خصوصی ویژه می‌‎فرستند؛ در مکاتبی که نهادهای خیریه، برای ارائه‎ی آموزش به اندک‌شماری از دختران راه‎اندازی کرده‎اند. این فرصت‎ها نیز، توسط همان‎هایی استفاده می‎شود که آن را حرام دانسته‎اند. دیوید هیمن، در گفت‎وگویی با «د هرالد» گفته که «آن‎ها دورویان لعنتی هستند.» این دورویی، در همان توهم حیاط خلوت اتفاق می‎افتد: این که طالبان فکر می‎کنند، هر دروغی را می‎توانند به خورد مردم بدهند و حتی به خورد خودشان هم دروغ می‎دهند. دورویی، از زشت‎ترین ویژگی‎های انسان است؛ چون حیاط‎ خلوتی را برای آلوده شدن تمام خصلت‎های انسانی فراهم می‎کند و آن‎ها را از کار می‎اندازد: صداقت از کار می‎افتد، تعهد از کار می‎افتد، عشق از کار می‌‏افتد، اعتماد از کار می‌‏افتد، فداکاری از کار می‎افتد و نتیجه‎ی بارز آن می‎شود طالبان. آن‎ها، سه دهه علیه آموزش دختران جنگیدند، آموزش را منع کردند اما دختران خودشان آموزش می‎بینند. البته که طالبان این را به مردم نمی‎گویند و فکر می‎کنند که مردم از آن خبر نخواهند شد. چون آن‎ها در آن حیاط خلوت توهمی می‎چرخند و از گفتن هیچ دروغی به مردم ابایی ندارند. آن‎ها می‎دانند خلوت این حیاط به هم خورده؛ اما با سرکوب، زندان، شکنجه و مرگ، در حال راندن مردم از این حیاط و خلوت کردن آن‎ هستند. هرچند دروغ، عجین‎شده با فهم سیاست در ذهن انسان افغانستانی‎ست؛ اما طالبان آن را با آموزه‎ی اسلامی «جنگ نیرنگ است»، گره زده و آن را قاعده‎مند کرده‎اند. طالبان در وضعیت جنگی زندگی می‎کنند. دیگر، راست گفتن است که استثنا شده. چون وضعیت، وضعیت جنگی‎ست، باید دروغ گفته شود. آن‎ها، دو دهه به نیروهای‌شان دروغ گفتند و مرگ آن‎ها را در حد یک عدد، نیز تایید نمی‎کردند. از روزی هم که به قدرت رسیده‎اند، تاکنون بدون وقفه دروغ می‎گویند. طالبان دورویانی هستند که می‎دانند مردم بر دورویی آن‎ها آگاه شده‎اند؛ اما هم‎چنان ادامه می‎دهند؛ چون این راهی است که طالبان باید بروند. این راه، از اول همین گونه گذاشته شده: انکار واقعیت با چنگ زدن به توهم. در انکار واقعیت است که ارزش‎های انسانی از کار می‎افتد و جای آن را طالبانیزم می‎گیرد. یک دروغ گیرکرده در گلوگاه‎ تاریخی پر از دروغ. این دروغ، همان چیزی‎ست که طالبان را نابود می‎کند، اما تنها زمانی که مردم به راستی ایمان بیاورند. تنها با ایمانی به راستی است که می‎توان خواب سنگین این دروغ را به هم زد. و راستی، چیزی جز حساسیت بی‎پایان به دروغ نیست. این که مردم بتوانند طالبان و ماهیت دروغین آن‎ها را بفهمند و بر دروغ‎های آن‎ها آگاه شوند، طالبان از میان خواهند رفت. روزی که طالبان نتوانند به مردم دروغ بگویند، دیگر در قدرت نیستند.