Lenteweer in februari. Het is een heerlijk zonnige dag met weinig wind en een temperatuur van 17 graden in de middag. Het zou zonde zijn om op deze prachtige dag niet buiten te zijn. Na een paar stappen ontdek je de eerste bloemen op een plek waar je ze niet zou verwachten. Misschien hebben ze niet de mooiste plek uitgekozen voor hun korte bloeitijd hier op aarde. Ze bloeien direct tussen de straatstenen en een stenen border van een kleine voortuin aan een drukke straat. Er komen talloze mensen voorbij, maar slechts weinigen zullen naar de bloemen kijken en nog minder zullen ze daadwerkelijk zien. Voor degenen die ze echt zien - en niet alleen met een vluchtige blik - maken ze de plek tot de mooiste plek die je je kunt voorstellen. Iemand die werkelijk ziet – niet alleen met zijn ogen, maar met zijn hele wezen observeert – ziet in één enkele bloem de schoonheid van al het leven. Zo gemakkelijk breekbaar en toch zo sterk. Ze wil niets worden. Ze is wat ze is. Maar dat met alle levensenergie die haar is gegeven. Deze volledige onverdeeldheid en dus de afwezigheid van enig innerlijk conflict is wat haar onberispelijke schoonheid uitmaakt. Ze is uniek: geen enkele andere bloem zal ooit zoals zij zijn. Dit geldt uiteraard voor iedere uitingsvorm van het leven: alles wat leeft is uniek en dus iets bijzonders. Haar bloeitijd hier op aarde mag dan kort zijn – gemeten in tijd en denken – maar dat maakt niet uit: ze werd gezien en haar wonder blijft, het wonder is tijdloos en dus eeuwig. Vraag niet wat het wonder is. Het is het wonder van het leven, het wonder van liefde en mededogen voor ieder leven op aarde. Wat blijft van een bloem, een boom, een dier of een mens – van alles wat ooit deel heeft uitgemaakt van het leven – is nooit het materiële. Al het denken en wat daaruit voortkomt is vluchtig en niet echt betekenisvol. Zelfs de emoties niet. Het zijn slechts reacties die door het denken worden veroorzaakt. Helaas worden emoties vaak verward met gevoelens. Maar gevoelens komen uit het hart. Wat uit het hart komt, komt uit een andere dimensie en heeft geen oorzaak en dus ook geen begin en geen einde. Ze zijn en behoeven geen uitleg. Ze staan ​​boven het denken en dus ook boven de tijd. Je moet ze met al je aandacht en toewijding volledig tot bloei laten komen en ze de ruimte geven die ze nodig hebben om begrepen te worden. Wat buiten het verstand ligt – buiten het denken – is niet gebonden aan tijd en ruimte en is daarom tijdloos, eeuwig. Daarom heet het ‘Liefde is.’ en is er geen toevoeging nodig. Liefde die een reden nodig heeft en daarom een ​​begin en dus een einde heeft, is geen liefde, en is dat ook nooit geweest. Zien… is iets dat doe je (kun je alleen) met je hele wezen - met al je zintuigen, met heel je hart en geest. De verstand - het denken - is volkomen rustig en stil en daardoor buitengewoon alert, gewaar en bewust. Al het denken met zijn oordelen, meningen en vergelijkingen is tot zwijgen gebracht. Niet door wilskracht of dwang, maar doordat het denken zich bewust is geworden van zijn functie en manier van werken. Pas dan is er sprake van volledige en onbeperkte waarneming. Voor een geest die op deze manier waarneemt zonder enige voorkeur of afwijzing, doet tijd noch ruimte er toe en dus is er geen scheiding meer tussen de waarnemer en wat er wordt waargenomen. Zien – volledige waarneming – betekent het einde van alle verdeeldheid, het einde van alle conflicten.