✔️سکوت و قربانیان آن ✍️سهند ایرانمهر در یادداشت‌های (اسدالله) علم، ویرایش علینقی عالیخانی می‌خوانیم: ۲۲خرداد ۴۹: چه عیب دارد اعلیحضرت، به جای قیافه کریه من که هر روز ملاحظه می فرمایید یک ناشناخته را هم ببینید. به گزارشات اطمینان نفرمایید؛ چون هر دستگاهی به نفع خودش گزارش می دهد! ۲۰ اردیبهشت۵۲: اعلیحضرت فرمودند: باید به متخصصین بگویند مطالعاتشان را بکنند وقتی نظر دادند باید درست خلاف آن عمل کنیم ، مخصوصا در امور اقتصادی. مرداد۱۳۵۲: باتوجه به اوضاع اقتصادی مردم من وضع راقابل انفجار میبینم و بسیار نگرانم. ۱۳۵۴ : «وضع به طوری است که قاعدتا باید به ⁧انقلاب⁩ بیانجامد». 🔸دو‌سال بعد انقلاب شد همچنانکه خود علم در تیر۵۲ در خاطراتش نوشته بود: «مردم خیال می کنند تمام بازی خارجی است یا خارجی بود. ولی من تصور میکنم اگر انسان اندکی شهامت و دل داشته باشد؛ خارجی گُه میخورد که بتواند فضولی بکند. تمام بدبختی هایی که داشته ایم بر اثر پفیوزی و بزدلی خودمان بوده است!» منظور از پفیوزی و بزدلی که اسدالله علم صادقانه به آن اشاره می‌کند، دو چیز است: «پفیوزی» همان تایید و تحسینی است که نزدیکان به قدرت در پی هر کار و تصمیم اشتباه نثار کارنامه راس هرم قدرت می‌کردند و «بزدلی» همان ترسی است که وقتی راس قدرت خود را دانای مطلق می‌داند و هیچ سخن مخالفی را برنمی‌تابد، در جان نزدیکانی می‌افتد که علیرغم اطلاع دقیق از وخامت اوضاع و به رغم دسترسی به قدرت عالی، از بیان صریح آن حقایق تلخ سر باز می‌زنند. اینجاست که سکوت به فاجعه ختم می‌شود! سهند ایرانمهر در واتس‌اپ: https://whatsapp.com/channel/0029VazakAH9WtC9jMbGGL3i