"Elhamdülillah" zikri yaşamımıza nimeti çeker çünkü ruhumuzda memnuniyet duygusunu uyandırır. Memnun olmak hayata karşı motivasyon ve coşkumuzu artırarak hem sahip olduğumuz iyi şeylere odaklanmamızı sağlar hem de diğer iyi şeylere ulaşabilme umudumuzu pekiştirerek bizi eyleme sevk eder. Gün içinde sürekli tekrarladığımızda kendi dalgasını ruhumuza yayarak bakış açımızda fonksiyonel hâle gelir. Memnuniyetsizlik ise eksiklere odaklanıp var olana karşı gözümüze perde indirir. Nimetler, imkânlar ve fırsatlar içinde bile kendimizi her şeyden yoksun hissederiz. Bu his, bir süre sonra bizi pasifleştirerek aksiyoner olamamanın özrüne dönüşür. Ortaya her şeyden şikâyet eden, öte yandan hayatının akışını değiştirme potansiyelini unutan bir kişilik çıkar. Böylesine bir şükürsüzlük yaşayan ve hayatının hep eksiklerini görmeye başlayan kişi bir süre bu zikre mânâsını düşünerek devam ettiğinde kalbinde başlayan tatminsizlik hastalığı yatışmaya ve iyileşmeye başlar.