|| ଛାଇ ୧୪ || © ସରୋଜ ବଳ ଯାହାକୁ ପାଇଲା, ପ୍ରେମ କଲା ଏ ଯୌବନ; ଠିକ୍ ଯେତେବେଳେ ବିଜ୍ଞାନ କହୁଥିଲା : ପ୍ରେମ ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ, ସବୁ ରସାୟନ । ସୁଚରିତା ଅଫିସ୍‌ରେ ଯୌବନକୁ ପାର୍ଟଟାଇମ୍ କରିବାକୁ ଛାଡ଼ିଥିଲି ମୁଁ, ବାଣୀବିହାରର କୌଣସି ଏକ ମୋରମ୍ ରାସ୍ତାରେ ମୋର ହଜିଯାଇଥିବା ପାଦଚିହ୍ନ ଜାଣେ, ପ୍ରେମ କି କଷ୍ଟ । ଶଳା, ଅବିବାହିତ ପୂଜାରୀ ଟୋକାର ନାଲିଆଖି ଏବେ ବି ମୋର ମନେଅଛି, ଯିଏ - ମନ୍ଦିର ବେଢ଼ାରେ ମୁଁ ଗୋଟେ ଗୋରୀ ଝିଅର ଗାଲରେ ଓଠ ଛୁଏଁଇଲାବେଳେ ଦେଖିଥିଲା । ମନ୍ଦିରବେଢ଼ାରେ ପ୍ରେମ ହବନି ତ ଆଉ କୋଉଠି ହବ? ମନ୍ଦିର କାନ୍ଥରେ ମୈଥୁନ ଚାଲିଛି ସାରା ଭାରତରେ ଓ ମୁଁ ବେଢ଼ାରେ ମୋର ଓଠକୁ କ୍ଷଣଟେ ସ୍ୱାଧୀନତା ଦେଲି ବୋଲି ବେଦ ଅଶୁଦ୍ଧ! ମୋର ଚୁପ୍ ରହିବା ଓ ପଳାତକ ହେବାର ତରଳ ଦୁଃଖ ସେଦିନ ସାରା କ୍ୟାମ୍ପସ୍‌କୁ ଓଦା କରିଥିବ; ଯୌବନ ଜାଣେ । ଯୌବନ ଜାଣେ, କୌଣସି ବଢ଼ିଲା ଝିଅର ଛାଇ ବି କେତେ ରୋମାଣ୍ଟିକ୍‌ ସେମାନଙ୍କ ହାତଲେଖା ଚିଠି ଅସୁନ୍ଦର ହେଲେ ବି ବାସ୍ନାମୟ ଲେଡ଼ିଜ୍ ହଷ୍ଟେଲ୍ ଛାତ ଉପରେ ଶୁଖୁଥିବା କୌଣସି ମଇଳା ପ୍ୟାଣ୍ଟି ବି ଯୌବନ ପାଇଁ ଚର୍ଚ୍ଚାର ବିଷୟ । ଯୌବନ ଜାଣେ, କେମିତି ତରଳେ ନାଭିମୂଳ କେମିତି କଥାକହେ ଲୁହ କେମିତି ଶିହରଣ ଉଠେ, ଯେତେବେଳେ କାଠବେଞ୍ଚରେ ଖୋଦେଇ ପ୍ରେମିକାର ନାଁକୁ ତମେ ଅକସ୍ମାତ୍ ଛୁଅଁ । ଯୌବନ ଜାଣେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଗରେ ଭବିଷ୍ୟତର ନକ୍‌ସା କେତେ ତୁଚ୍ଛ । ବାସ୍ତବତା ଆଗରେ ଭାବପ୍ରବଣତା କେତେ ଉଚ୍ଚ । ପ୍ରେମିକା ଦେଇଥିବା ମଉଲା ଫୁଲ ଆଗରେ ସାରା ବଗିଚା କେମିତି ରଙ୍ଗହୀନ, ନିଷ୍ପ୍ରଭ, ଶେତା। ଯୌବନ ହିଁ ଜୀବନର ଗୀତା । ଯୌବନର ଗୀତାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାହାଁନ୍ତି କିଛି ଉପଦେଶ ନାହିଁ, ଅର୍ଜୁନମାନେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିବାର ପରମ୍ପରା ନାଇଁ, ଯୌବନର ଗୀତାରେ ତେଣୁ ଯୁଦ୍ଧ ନାଇଁ । ପାଗଳ ଭଅଁରର ଛାଇ ଭଳି ଯୌବନ; ଉତ୍ତରା ପବନର ଘରପୋଡ଼ି ଭଳି ଯୌବନ; ଯୌବନ ଜାଣେ, ତାକୁ ଧରି ରଖିବା ସହଜ ନୁହେଁ ଛାଇ ଭଳି ସେ ଏଇ ଅଛି, ଏଇ ନାଇଁ । ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାରର କଳିତକରାଳ ଯୌବନ ମାଗେ; କିନ୍ତୁ ପାଏ ନାଇଁ । ଯୌବନକୁ ଧରିବା ପାଇଁ ଯନ୍ତା ବସେଇଥିଲି; ହେଲେ କି ନିର୍ବୋଧ ମୁଁ, ସେ ଯେ ଛାଇ ଭଳି ନଚପଚ କେମିତି ନଜାଣିଲି! ଯୌବନକୁ ଆଙ୍କିବା ପାଇଁ କିଣିଥିଲି କ୍ୟାନ୍‌ଭାସ୍‌; ଏବେ ଦେଖିଲାବେଳକୁ ରଙ୍ଗ ସବୁ ଗାଏବ୍‌ ବୟାଳିଶ ଡିଗ୍ରୀ ଖରାରେ । ଜାଲ ପକେଇ ଧରିହୁଏ ମାଛ କିନ୍ତୁ ଯୌବନ ନୁହେଁ । ଏକଥା ବୁଝିବାବେଳକୁ ଯୌବନ ନିଗିଡ଼ି ଯାଇଛି ସନ୍ତର୍ପଣରେ । ହୁଗୁଳା ନେଲ୍‌ପଲିସ୍ ଡବାରୁ ସ୍ପିରିଟ୍ ଉଡ଼ିଯାଇଛି, କେବଳ ମୁଣ୍ଡାଏ ଶୁଖିଲା ଲାଲ୍‌ରକ୍ତ ଭଳି ଯୌବନ ପଡ଼ିଛି ଶିଶିରେ । ଏ ଯୌବନ! ଉଠ୍ ଉଠ୍ ।