कथा बाॅइज रिटन टोंगा (एक साहसी आणि अद्भभुत कथा ) भाग १८ सगळे हताश होऊन घराबाहेर येऊन बसले.लुई खुप चिडला होता.फेरासला कळू नये का? https://www.shrutimundada.com/2022/02/chhatrapati-shivaji-maharaj-gk.html ऐगेते आता तर कुठे ठिक झाला आहे.स्वतः पण लहान आहे.यांना काही झालं तर कसे करायचे.पर्वतावर चढताना काही घडले तर? कोणी पकडून नेले तर काय करायचं.ऐनीला तर रडूच येत होतं.बघता बघता संध्याकाळ झाली. अंधार पडू लागला. कोणालाही काही खायची इच्छा नव्हती पण लुईने सर्वांना बळजबरीने खाऊ घातलं.घराचा दरवाजा बंद करून ते अंथरुणावर फक्त पडून राहिले.डोळातर कोणाचाच लागणार नव्हता.इकडे हे दोघे बराचं डोंगर वर चढून आले होते. पण अंधार पडल्यावर मात्र त्यांना भिती वाटू लागली.जवळ असलेली फळे खाऊन ते बसले.पण जंगलात चित्र विचित्र आवाज येऊ लागले. फेरासला झाडावर चढता येत होते पण ऐगेतेला तेवढे जमायचे नाही.ते कसेबसे झाडावर चढून बसले. " ये फेरास आपण झाडावर का चढून बसलो आहोत." " शू,जास्त आवाज करू नकोस,अरे झाडावर बसल्या वर खाली कोणी आलं तरीही आपण त्यांना दिसू शकणार नाही. इथे आपण सुरक्षीत आहोत.पण आवाज करायचा नाही. " " अरे मला तर भिती वाटतं आहे.आपण झोपेत खाली पडलो तर?" " नाही पडणार आपण जास्त झोपायचेच नाही." इकडे बरीच रात्र उलटून गेली पण कोणालाच झोप येत नव्हती.ते सतत या दोघांचा विचार करत होते.इकडे ऐगेतेला झोप येत होती. शेवटी तो झाडाला पकडून झोपी गेला. पण थोड्या वेळात त्यांच्या पाठीवर थंडगार स्पर्श झाला.त्याने जोरात हात झटकून ते खाली फेकून दिले.पण जोरात चिरकलाही.फेरास जागीच होता.ये ओरडायला काय झालं. शांत बस ना ,नाही तर पकडले जाऊ. " " अरे माझ्या पाठीवर काहीतरी थंडगार चालत होतं.मी त्याला खाली फेकून दिले. " " अरे बापरे वाचला स,साप असेल तो." सापाचे नाव ऐकून ऐगेतेने खाली धारच लावली. चड्डीला सुसू चा वास येत होता पण पर्याय नव्हता. सोसाट्याचा वारा सुटला होता. थंड वातावरण होतं.रात्रभर ते जागूनच काढले.सकाळी चांगल फटफटलं की ते दोघे खाली उतरून परत वर चढायला लागले. इकडे लुई सकाळी उठून वेगासला घेऊन परत पर्वताकडे आला.कोणी दिसतयं का पाहू लागला. " ये लुई आपण थोड वर जाऊन पहायचं का?" " नको आपल्याला काही झालं तर,चल आपण परत जाऊ. " परत येऊन ते उदासपणे काम करू लागले.लुईला वाटतं होतं, ते जास्त वर जाणार नाहीत. घाबरून येतील परत पण दुपार होतं आली तरी ते येत नव्हते. लुई ची आशा मावळत चालली होती. हे दोघे मात्र एका ठिकाणी झऱ्यावर स्वच्छ होऊन फळे खात बसले होते. " ये फेरास आपण उगीच आलो बघं. आपल्याला खाली किती छान अन्न खायला मिळत होतं.इथे नुसते फळचं खावे लागत आहे.बस झालं चल आता खाली." " ये खाण्यासाठी परत खाली जायचं का? आपल्याला घरी जायचं आहे ना.मग चल चढू लवकर. " ते उठून परत चालू लागले.त्यांना जंगलात माकडं सोडलं तर अजून तरीही कोणी यांना दिसून येत नव्हतं. ते पण आता उदास होतं चालले होते. दिवसभर चढाई करायचं आणि रात्री झाडावर चढून बसायचं.आज आठ दिवस झाले होते यांना वर चढाई करून. खालच्या लोकांनी ते परत येतील याची आशा सोडली होती. आज ऐनी खूप बैचेन होती. " ऐ ऐनी आज तु बैचेन आहेस का ग?" " हो रे वेगास ,आज ऐगेतेचा वाढदिवस आहे. त्याने माझ्या वाढदिवसाला किती उठाठेवी केल्या होत्या. मरता मरता वाचला होता. आज मला त्याच्या साठी करायचं होतं पण तो गायब आहे.कोठे आहे? कसा आहे? काय करत असेल? काय खात असेल? तो जिवंत तर असेल ना? काहीच पत्ता नाही".सगळेच एकदम शांत झाले.कोणाकडेच याच उत्तर नव्हत. तर वर ऐगेते मात्र रडत बसला होता आणि फेरास जमिनीवर बेशुद्ध पडला होता. चार वाजत आलेले होते. अंधार पडला तर फेरासला कोठे न्यावे कळत नव्हते. पण फेरासला झाले होते तरी काय? क्रमशः सौ हेमा येणेगुरे पुणे