*अभय, आम्लेट आणि आठवणी* *©®विवेक चंद्रकांत...* आज खूप खूप जूनी आठवण आली. तेव्हा जेव्हा मी डिग्री घेऊन व्यवसाय सूरू करण्यासाठी जमवाजमव करत होतो. तेव्हा वडिलांची जूनी जावा गाडी होती. ती त्यांनी मला वापरायला दिली होती. ( त्यांनी नुकतीच बजाज स्कूटर घेतली होती ) मी ती गाडी घेऊन शाईन मारत फिरायचो. आम्ही तीन मित्र होते. मी, अभय आणि सूर्यकांत (त्याला आम्ही कांता म्हणायचो.) कांता graduate होऊन बेकार होता, त्याचे वडील pwd त होते. तर अभयचे वडील शिक्षक. आमच्यात सगळ्यात आधी अभयलाच नौकरी लागली. तो clerk म्हणून सरकारी ऑफिसला लागला. तो औरंगाबादला लागला. तो तसा धडपड्या. त्यावेळी शनिवार अर्धा दिवस सुटी असायची आणि रविवारी पूर्ण दिवस. पण अभय बॉस ला पटवून शुक्रवारी रात्रीच घरी यायचा आणि सोमवारी पहाटे जायचा. दोन दिवस तो आमच्या सोबत राहायचा. ते दोन दिवस आम्ही खूप enjoy करायचो. गाडी माझ्या एकट्याकडे होती. त्या jawa वर आम्ही तिन्ही खूप फिरायचो.(त्याकाळी पोलीस ट्रिपलसीट वै. फारसे बघत नसत.)तेव्हा वय असेल.. 22-23. घरचे संस्कार कडक असल्याने मौजमजा म्हणजे भजे, चहा, icecream एवढेच. अभयला नौकरी असल्याने त्याच्या खिशात पैसा खुळखुळत असे. मग आम्ही jawa घेऊन खूप फिरायचो. आजूबाजूला 5-10 किलोमीटर पर्यंत चक्कर टाकणे. कुठले मंदिर बघणे. टेकडीवरील देवस्थान पाहणे हे करायचो. एकदा 30 किलोमीटरवर जंगल होते तिथेही जाऊन आलो. एकदा रविवारी अभय म्हणाला, चाल जरा मजा करू. त्याने गावापासून दूर 10 किलोमीटर वर एका आतल्या ठिकाणी नेले. तिथे हॉटेल होते. "चल, आज बिअर घेऊ." आमच्या दोघांच्याही (मी आणि कांता )छातीत धडधडू लागले.आम्ही बिअरचे नावच ऐकले होते. थोडायचं वेळात बिअर आली. गोल्डन इगल. आम्ही धडधडत्या हृदयाने एक एक घोट घेतला.कडूच लागली ती. "थांबा रे नुसती पिऊ नका. सोबत काहीतरी घ्या. अरे आम्लेट लाना." आम्ही तिन्ही ब्राह्मण... नॉनव्हेज चे नावही घरात चालत नसे... आणि हा भाऊ आम्लेट सांगतोय? अर्थात आम्लेट येईपर्यंत बिअरचा हलका नशा चढला होता.त्यामुळे थ्रीलिंग वाटतं होते. आम्लेट फारच स्वादिष्ट वाटले. पैसे देणारा एकटा अभयच असल्याने 1 बिअर आणि 1 double आम्लेतमध्ये आम्ही तिघांचे वाटप केले.प्रत्येकाच्या वाटेला असे कितीसे येणार? पण ती नशा आणि आम्लेटची ती चव अजूनही आठवणीत आहे. पण हे कमी की काय अभयने सिगारेट मागवली. सिगारेटला मात्र मी आणि कांताने स्पष्ट नकार दिला. येतांना माझी jawa जमिनीपासून अर्धा फूट वरती चालत आहे असे वाटतं होते. https://www.shrutimundada.com/2021/08/10-effective-ways-to-relieve-stress.html मग दर रविवारचा हा कार्यक्रमच झाला. चारपाच रविवार पूर्ण करतांना प्रत्येकी 1 बिअर आणि प्रत्येकी 1सिंगल आम्लेट अशी आमची प्रगती झाली.अर्थात अभयवर पूर्ण भार पडू नये म्हणून आम्हीही थोडेफार पैसे आणू लागलो.मात्र हे फार दिवस चालले नाही.एकदा सिगारेट पेटवतांना अचानक हवेची झुळूक आली आणि ठिणगी थेट अभयच्या डोळ्यात उडाली.डोळा सुजला... पाणी गळायला लागले. आमचे तर धाबेच दणाणले, त्याकाळी कुठले eye specialist वैगरे. एका ओळखीच्या डॉक्टरांना दाखवले. त्यांनी औषध टाकून डोळा पट्टी लावून बंदच करून टाकला. आता अभयच्या घरी काय सांगणार? तरीही आम्ही त्याच्या घरी मंदिरात गेलो होतो आणि अगरबत्ती लावतांना हे झालं असे सांगितले. त्याच्या घरच्यांचा कितपत विश्वास बसला का ते समजले नाही पण ते आम्हांला काही बोलले नाही. पण पुढच्या रविवारी त्याच्याकडे जायची हिम्मत च झाली नाही. त्यातच त्याचं लग्न ठरले आणि मग जाणे बंदच झाले. इकडे कांताच्या वडिलांची बदली झाली आणि आठच दिवसात तोही निघून गेला.आणि आमचे बिअर आम्लेट प्रकरण संपले. कांता नंतर कुठे गेला त्याचा पत्ताच लागला नाही. ( तेव्हा मोबाईल, फेसबुक, व्हाट्सअँप नव्हते.) अभय लग्नानंतर औरंगाबादला शिफ्ट झाला, तोपर्यंत तो किमान अधूनमधून पत्र पाठवायचा.नंतर तो बंगलोरला शिफ्ट झाला आणि त्याचा संपर्क तुटलाच होता... पण एकदा अनपेक्षित पणे माझ्या मोबाईल वर त्याचा फोन आला. आम्हाला दोघांनाही किती बोलू नी किती नको असे झाले. सगळी हकीकत सांगितल्यावर तो म्हणाला "विवेक, आताच तुझा no. मिळाला आणि डायरेक्ट call लावला. बंगलोरला ये निवांत.... मस्त मोठा फ्लॅट आहे.लकझरी कार आहे. तुला पूर्ण बंगलोर फिरवतो." "अरे पण तू गावी कधी येशील?" "गावी कोणी राहलेच नाहीरे आता." " का? मी आहे. आपल्या जुन्या आठवणी आहे. Jawa नाही फक्त. " "बघतो रे. आधी तू ये बंगलोरला.. नक्की ये. छान साऊथ इंडियन dishesh खाऊ घालतो. ड्रिंक घेतो?" "नाही रे. तुझ्याबरोबर बिअर घेतली तेवढीच." "Ok. बनव प्लॅन. वाट पाहतो." त्याचं दिवशी संध्याकाळी opd त होतो. पुन्हा अभय चा फोन आला. अरे? सकाळीच तर बोलणे झाले? "हॅलो? डॉ. विवेक वैद्य?" एका अनोळखी आवाज..... "बोलतोय " "मी अभयचा लहान भाऊ बोलतोय. अभयचे दुपारी हार्ट अटॅकने निधन झाले. अंत्ययात्रा उद्या सकाळी दहा वाजता आहे." वज्रघात काय असतो ते समजले. गळा दाटून आला. डोळ्यात आलेले पाणी निग्रहाने परतवून कसेबसे पेशंट संपवले आणि घरी येऊन बाथरूम मध्ये भावनांना वाट मोकळी करून दिली. अचानक जाणवले की वय होत चालले आहे. केव्हाही वरतून बोलावणे येऊ शकते. आता कांताला कोणत्याही परिस्थितीत शोधायला हवे. आमच्या कॉलनीत आताच pwd(आताचे b & c ) मधले मोठे इंजिनिअर रिटायर्ड होऊन राहायला आले आहेत. पूर्ण महाराष्ट्रात फिरले आहेत. त्यांना कांताच्या वडिलांबद्दल नक्की माहिती असेल. कांताचा ठावठिकाणा कळेल. त्याला बोलावू. आता jawa राहिली नाही. ते हॉटेलही राहिले नसेल कदाचित .... तरीही कुठल्यातरी हॉटेल्यातल्या कोपऱ्यात मी आणि कांता बसू. गोल्डन eagle मागवू, double आम्लेट घेऊ आणि मग अभयच्या आठवणीने एकमेकांच्या गळ्यात पडून रडू.... *©®विवेक चंद्रकांत वैद्य. नंदुरबार.*